ၿပီးခဲ႔ေသာ ရက္သတၱပတ္အတြင္း ခြင္႔ရက္အားေလးမ်ားရစဥ္မွာ ေရႊျပည္ႀကီးသို႔ က်ေနာ္အလည္ျပန္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားမွာ လွည့္လည္ၿပီး ကြၽန္သက္ရွည္ေနေသာ က်ေနာ္လို ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားအတြက္ အမိေျမသို႔ အလည္ျပန္ျခင္းသည္ မထူးဆန္းေသာကိစၥေပမယ့္ မ႐ိုးႏိုင္ေသာခရီးတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔သည္။
ေနာက္တစ္လေလာက္ ထပ္ေစာင္႔လုိက္လွ်င္ တစ္လခန႔္ ခြင့္ရက္အရွည္ႀကီးရႏိုင္ေပမယ့္ ဧၿပီ (၁) ရက္ေန႔ကို ရင္ခုန္စြာ ၾကံဳႀကိဳက္ခ်င္သျဖင့္ (၂) ပတ္ဆိုေသာ မေလာက္မငွခြင့္ရက္ကိုဘဲ ေရြးခ်ယ္မိခဲ႔သည္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ က်ေနာ္က “မင္း ဆယ္႔ရွစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီလား” ဆိုသည့္ေမးခြန္းကို မေျဖႏိုင္ေသးေသာအရြယ္၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကိုေတာ့ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ အမိေရႊေျမႀကီးမွ ေ၀းရာသို႔ေရာက္ရိွေနခဲ႔သည္။ အခု ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲကို မဲေပးႏိုင္ေသာ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းမွာ က်ေနာ့္နာမည္ေပါက္ အိမ္ေထာင္စုဇယားမရိွသျဖင္႔ မဲေပးဖို႔ အခြင္႔အေရးမရိွေပမယ့္ အင္တာနက္သတင္းေတြေလာက္ႏွင့္ က်ေနာ္မတင္းတိမ္ႏိုင္။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ေခါက္ေလာက္သာျပန္ႏိုင္ေသာ က်ေနာ့္အတြက္ ေတြ႔စရာလူေတြ၊ သြားစရာေနရာေတြ၊ လုပ္စရာအလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရိွေနေပမယ့္ ၁၄ ရက္ခန္႔ ခြင့္ရက္တိုေလးကိုဘဲ က်ေနာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ေရြးခ်ယ္ကာ ျပန္သြားျဖစ္ခဲ႔သည္။
ေရႊျပည္ႀကီး အေျပာင္းအလဲေတြကို အင္တာနက္ေပၚမွသာ က်ေနာ္အရသာခံ အားရေနခဲ႔ရသည္။ လက္ေတြ႔ေတြမွာ ဘာေတြမ်ားေျပာင္း လဲေနၿပီလဲ။ မဂၤလာဒံုေလယာဥ္ကြင္းကို ေရာက္ကတည္းက မြတ္သိပ္၊ ျပင္းျပေသာ အသိစိတ္ႏိုးၾကားမႈမ်ားျဖင့္ လိုက္လံၾကည့္႐ႈမိသည္။ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးေကာင္တာေတြအ၀င္မွာ တ႐ုတ္စာလံုးေတြေပ်ာက္သြားတာကို သတိထားမိသည္။ က်ေနာ္႔ေရွ႕မွ ညီေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာပိုးအိတ္မွာ NLD တံဆိပ္ ရင္ထုိးအနီေလးကိုခ်ိတ္ထားၿပီး လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးႏွင့္၊ ဘယ္သူေတြမွန္းမသိရေလာက္ ေအာင္ ႐ႈပ္ရွက္ခပ္ ေနသည့္လူေတြၾကားထဲကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာကိုလဲ သတိထားမိသည္။ သူ႔ကို ဘယ္သူမွလဲ မလိုတမာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လုိက္ၾကည့္ေန တာကိုလဲ မေတြ႔ရ။ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ ေမာက္မာ၀င့္ႂကြားေသာ ဟန္ပန္အမူအရာမရိွ။ ႏိုင္ငံသားတိုင္း ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားခြင့္ရိွသည္ ဆိုသည့္အဆိုကို သတိတရျဖစ္ကာ က်ေနာ္ေက်နပ္အားရမိသည္။
လူ၀င္မကီးၾကပ္ေရး ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းမ်ား၊ အေကာက္ခြန္၀န္ထမ္းမ်ားကို က်ေနာ္ျဖတ္သန္းေသာအခါ အရာအားလံုးက ေရွာေရွာရွဴရွဴ။ အ ရင္အေခါက္ေတြတံုးကလို တစ္စံုတစ္ရာကို ငံ့လင့္ၿပီးေသာ္လည္းေကာင္း၊ မယံုသကၤာ ရစ္ခ်င္ၾကေသာလူမ်ား လံုး၀မေတြ႔ရေတာ႔။ “အဆင္ ေျပရင္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးခဲ႔ကြာ” ဆိုသည့္စကားသံေတြ မၾကားရေသာ က်ေနာ္႔အတြက္ တာ၀န္မေက်သလိုမ်ဳိးႀကီးေတာင္ ခံစားရသည္။
ႏိုင္ငံျခား တုိင္းျပည္ေတြမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးလုပ္ၿပီး အၾကာႀကီးေနခဲ႔သူမ်ားအတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးသည္ တဆင့္နိမ့္ ၾကည့္စရာအမ်ားၾကီးဘဲ ရိွမည္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္သေဘာအရ ထိုသို႔ၾကည့္ခ်င္ေသာသူမ်ားကို အားမေပးခ်င္။ ေလယာဥ္ကြင္းစ၀င္ကတည္းက စနစ္မက်၊ မျပည့္မစံုျဖင့္ အစစအရာရာမွာ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြႏွင့္ မႏႈိင္းယွဥ္သာေလာက္ေအာင္ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့တာ သိသာပါသည္။ သို႔ေသာ္ မဂၤလာဒံုေလယာဥ္ကြင္းကို ေလယာဥ္ဘီးခ်ၿပီဆိုကတည္းက စိတ္လံုျခံဳစိတ္ခ်မႈဆိုသည့္ စိတ္ခံစားမႈတခုတည္းျဖင့္ပင္ အရာရာကို က်ေနာ္ကျဖင့္ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစိတ္ျဖင့္ဘဲ ၾကည့္မိ၊ ခံစားမိသည္။
အငွားကားကိုငွားကာ က်ေနာ့္အိမ္သုိ႔အလာလမ္းမွာ လမ္းေဘးကြမ္းယာဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္တြင္ရပ္ခိုင္းကာ ကြမ္းဆင္း၀ယ္သည္။ အေရမရ အဖတ္မရ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကြမ္းယာကို အရသာခံ၀ါးရင္း ဆိုင္မွေတာင္းလာခဲ့ေသာ ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲသို႔ ကြမ္းေထြးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကားရပ္တိုင္း လမ္းေပၚသို႔ ကြမ္းေသြး တျပစ္ျပစ္ေထြးထုတ္ေနေသာကားသမားကို အထက္စီးေလသံျဖင့္ က်ေနာ္ဆရာမလုပ္ျဖစ္ခဲ႔။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေတာ့ ျပင္ေနၾကတာဘဲမဟုတ္လား။ ဒီလိုကိစၥေတြက ဥပေဒျဖင့္၊ ပညာေပးျခင္းျဖင့္၊ အသိေပးျခင္းျဖင့္ ျပင္ယူလို႔ရေသာ ကိစၥေတြလို႔ျမင္သည္။
အိမ္ကလူမ်ားကို က်ေနာ္ျပန္လာမည့္ရက္ကို အတိအက်မသိေသးသျဖင့္ ႀကိဳတင္မေျပာထားမိ။ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေန႔ ျပန္လာ ျပန္လာ အိမ္ကလူမ်ားကျဖင့္ က်ေနာ္႔ကိုေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစြာ ႀကိဳၾကသည္။ အိမ္တံခါး၀မွာ ၾကယ္ျဖဴႀကီးတစ္လံုးႏွင္႔ ခြပ္ေဒါင္းပံုပါသည့္ အလံနီနီေလးကို ေတြ႔မိေတာ့ က်ေနာ္ျပံဳးမိသည္။ “မင္းက အိမ္ေတာင္ျပန္မေရာက္ေသးဘူး ပါးစပ္မွာကြမ္းေတြက တရဲရဲနဲ႔ပါလားကြဲ႕” ဆိုသည့္ အေမ့၏ ျပစ္တင္သံသည္ က်ေနာ့္အတြက္ နား၀င္ပီယံရိွလြန္းလွသည္။ ဒီလိုအဆူ၊ အေျပာေတြ ၾကားခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီအေမရဲ႕ဆိုသည့္ က်ေနာ့္စကားကို အေမကသေဘာက်ၿပီး ရီသည္။
အိမ္သူ အိမ္သားမ်ား၏ က်ေနာ္႔အေပၚ ဆိုးႏြဲ႔သံမ်ား၊ ပူဆာသံမ်ား၊ ဖက္လွဲတကင္း ႀကိဳဆိုၾကသည္မ်ားကိုတုန္႔ျပန္ရင္း အိမ္ကို ေလ့လာမိသည္။ နံရံေပၚရိွ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံုမ်ား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုမ်ား၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံုပါသည့္ ဖတ္လက္စဂ်ာနယ္မ်ားကို သတိထားမိသည္။ ေဒၚစုထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန႔္အသက္ငယ္ေသာအေမက “ငါ႔အမႀကီးပံုေတြ က်က္သေရမရိွဘူးလားဟဲ့” ဆိုသည့္အေမးကို က်ေနာ္ အျပဳံးျဖင့္ ေထာက္ခံမိသည္။
“ပညာတတ္တဲ့သူမ်ား၊ အမ်ားအတြက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔တဲ့သူေတြမ်ား ႐ုပ္ဆိုးပေစအံုးေတာ့ ၾကည့္ရတာကို က်က္သေရကိုရိွတာ ငါ႔သားရဲ႕” အေမ့၏ အထြန္႔တက္ခ်ီးက်ဴးသံမ်ားကို က်ေနာ္ကျဖင့္ေက်နပ္မိသည္။ က်ေနာ္က အေမ႔ကို စခ်င္၊ ေနာက္ခ်င္သျဖင္႔ “အေမ့ အမႀကီးက အမ်ားအတြက္သာ အလုပ္လုပ္ေနတာ တစ္ရက္ကို တစ္စံု အ၀တ္အစားေတြ၀တ္လွပါလားအေမရဲ႕” ဆိုၿပီး စမိသည္။
က်ေနာ့္ကို ၾကားထဲက၀င္ၿပီး ကက္ကက္လန္ရန္ေတြ႔သည္က အမအႀကီးဆံုး။ “ဟဲ႔ မိန္းမဆိုတာ ဘယ္မိန္းမမဆို လွခ်င္ၾကတာခ်ည္းဘဲ။ ျမန္မာဆန္ဆန္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ၾကည့္လို႔လွသလဲ။ ၿပီးေတာ႔ သူ၀တ္တဲ့အ၀တ္အစားဖိုးအတြက္ ဘယ္သူ႔ပိုက္ဆံနဲ႔မွ၊ ဘယ္သူကန္ေတာ႔တာ မွ မဟုတ္ဘူး။ ကန္ေတာ့တာ၊ လက္ေဆာင္ေပးတာ ၀တ္တယ္ဆိုအံုးေတာ့ ေပးတဲ႔သူ၊ ကန္ေတာ့တဲ့သူေတြက အက်ဳိးလိုလို႔ ေပးၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္လုိ႔ ခင္လို႔ေပးတာ၊ ကန္ေတာ့တာ။ ခိုး၀ွက္ၿပီးရထားတဲ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ၀တ္စား၊ ေနေနတာမွမဟုတ္တာ။ နင္လွ်ာမရွည္နဲ႔” ဆိုသည့္ သူ႔၀သီအတိုင္း အေႏွာင့္အသြားမလြတ္ေသာ ရန္ေတ႔ြသံကိုၾကားရသည္။
ေရႊျပည္ႀကီးကို ခဏတျဖဳတ္အလည္ျပန္တံုးမွာ က်ေနာ့္မွာ နာရီႏွင္႔အမွ် လုပ္စရာအေၾကာင္းအရာေတြမ်ားလွသည္။ မုန္႔ဟင္းခါး စားခ်င္သည္။ နန္းႀကီးသုတ္စားခ်င္သည္။ ဖန္ေရက်က် လၻက္ရည္အခြက္ေပါင္းမ်ားစြာေသာက္ရမည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေလေပါရင္း ျမန္မာဘီယာ ေအးေအးေလးမ်ားကို မာလာဟင္းႏွင့္ ျမည္းခ်င္သည္။ မႏၱေလးကိုလဲသြားခ်င္ေသးသည္။ အမယ္အစံု၊ လုပ္စရာအမ်ားသားႏွင့္ အခ်ိန္အားရသည္ မရိွလွ။
သြားရင္းလာရင္း ကားမွန္ေတြေပၚမွာ၊ ဆိုင္တံခါးမွန္ေတြေပၚမွာ၊ ေနရာစံုမွာ NLD အလံစတစ္ကာမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ဘီယာဆိုင္မွာ ဘီယာေသာက္ရင္း ရင္ဘတ္ေပၚမွာ NLD အလံရင္ထိုးေလးထိုးထားေသာ အမူးသမားမ်ား က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ျငင္းၾက၊ ခံုၾကသံေတြကို ၾကားရသည္။ Taxi ေပၚရိွ ဘုရားပံုေတာ္ ကပ္ေနၾကေနရာမွာ NLD ေခါင္းစည္းနီနီေလးေတြကို ေတြ႔ရသည္။ NLD သရဏံ ဂစာၦမိလုပ္ထားၾကသည္။ ၾကည္ႏူးစရာ။ ခ်မ္းေျမ႕စရာ။ ဘတ္စ္ကားၾကပ္၊ မီးျပတ္၊ အမႈိက္ပံုပြေနေသာ မေျပာင္းမလဲအေၾကာင္းမ်ားအရာမ်ားထက္ မတရား တာကို မတရားဘူးဟုေျပာသံမ်ားကို ထူးထူးျခားျခား ၾကားရသည္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေခၚသြားသျဖင္႔ NLD ႐ံုးဖြင့္ပြဲတစ္ခုသို႔ေရာက္သြားသည္။ NLD အမွတ္တရ အေရာင္းဆိုင္ေလးေတြမွာ ဘုစုခ႐ုေလးမ်ားမွအစ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိ အမယ္ၾကီးမ်ားအထိ အမွတ္တရပစၥည္းေလးေတြကို တျမတ္တႏိုး၀ယ္ေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ ႏိုင္ငံေရးေကာလဟလေလးမ်ား ေျပာလွ်င္ေတာင္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေျပာရေသာအေျခအေနမွ ႏိုင္ငံေရးကို တအံုးအံုး စိတ္၀င္စားေနတာကိုျဖင့္ က်ေနာ္ သေဘာေတြ အက်ႀကီးက်သည္။ ဦးတင္ဦး၊ ဦး၀င္းတင္၊ ဦးႏိုင္းႏိုင္းတို႔ ေဟာေျပာခ်က္မ်ားကို အားရပါးရလက္ခုပ္တီးကာ အားေပးၾကသည္။ က်ေနာ္လို သာမန္ျပည္သူမ်ားက ႏိုင္ငံအေျပာင္းအလဲအတြက္ လမ္းျပႏိုင္မည့္ NLD ကို အားရပါးရအားေပးေနစဥ္မွာ ပင္နီတိုက္ပံု၀တ္၊ ရင္ဘတ္တြင္ NLD ရင္ထိုးမ်ားထိုးထားေသာ ပါတီေကဒါအဖြဲ႔၀င္တခ်ဳိ႕က လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ အေရွ႕မွ အေနာက္၊ ေတာင္မွေျမာက္သို႔ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္သည္။ ထို႔အျပင္ ပါးစပ္က စီးကရက္ မီးခိုးေငြ႔မ်ားကို လူအုပ္ၾကားထဲမွာ မႊန္ထူေနေအာင္ မႈတ္ထုတ္ၾကသည္။ ကြမ္းေသြးမ်ားကို ေဘးလူေတြ စင္ေအာင္၊ သူမ်ားအိမ္ေရွ႕ေတြမွာ ေပပြေနေအာင္ ေထြးၾကသည္။ စင္ေပၚက ဦး၀င္းတင္တို႔က စည္းကမ္း ရိွၾကဖို႔၊ စည္းလံုးၾကဖို႔ေျပာေနခ်ိန္မွာ ေအာက္က NLD အဖြဲ႔၀င္တစ္ခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ ေဒါသမထြက္မလာခင္ သူငယ္ခ်င္းကိုႏႈတ္မဆက္ဘဲ က်ေနာ္ ျပန္ထြက္ခဲ႔သည္။
ဧၿပီ ၁ ရက္ေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္ မႏၱေလးသို႔ေရာက္ေနခဲ႔သည္။ ေရြးေကာက္ပြဲသတင္းမ်ားကို က်ေနာ္ အငမ္းမရသိခ်င္သည္။ ဘယ္သူေတြ ႏိုင္ၾကသနည္။ ဘာေတြျဖစ္ၾကေသးသနည္း။ ေနျပည္ေတာ္ေလးေနရာကေတာ့ျဖင္႔ အေျခအေနဆိုးႏိုင္သည္။ အင္တာနက္ဆိုင္ကို သြား ေတာ့ အီးေမးလ္ဖြင္႔ဖို႔ေတာင္ အေတာ္စိတ္ရွည္ရသည္။ သတင္းစံုႏိုင္ေသာ ဆိုဒ္ေတြကို ဖြင္႔ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ႔ ပိုဆိုးသည္။ စိတ္အ႐ႈပ္မခံႏိုင္ေသာ က်ေနာ္က အင္တာနက္ဆိုင္မွ ထထြက္ခဲ႔သည္။ ဧၿပီ ၂ ရက္ေန႔မနက္အေစာႀကီးမွာ လၻက္ရည္ဆိုင္မွာထုိုင္ရင္း ဂ်ာနယ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ၀ယ္ဖတ္မိသည္။ သတင္းေတြက မစံုမလင္။ မျပည့္မစံု။ ဧၿပီ ၃ ရက္ေန႔က်မွသာ ေနျပည္ေတာ္ ေလးေနရာအပါအ၀င္ အကုန္နီးပါးေလာက္ ႏိုင္သည္ဆိုတာကို သိလာရသည္။ ႏိုင္ငံျခားမွသူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္ျပန္လာမည့္ရက္ကိုေသခ်ာဖို႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္ခ်ိန္ၾကမွ သတင္းအစံုသိရ သည္။ ျပည္တြင္းမွာရိွေသာသူက သတင္းအစံုမသိရ။ ျပည္ပေနသူက အတိအက်သိေနတာကို က်ေနာ္မခံခ်င္စိတ္ျဖစ္မိေပမယ့္ ေနာင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းျဖစ္လာမွာပါဟုသာ ေျဖေတြးေတြးလုိက္ရသည္။
မႏၱေလးမွာရိွေနစဥ္ က်ေနာ္သြားခ်င္သည့္ မႏၱေလးပတ္၀န္းက်င္မ်ားကို သြားသည္။ ဦးပိန္တံတားသြားသည္။ မႏၱေလးေတာင္ေပၚမွ ေနလံုး ႀကီး၀င္ခ်ိန္ကို သြားၾကည့္သည္။ မင္းကြန္းသုိ႔ေရာက္သည္။ မင္းကြန္းမွာ ဧည့္သည္လုိက္ပို႔လာေသာ သူငယ္ခ်င္းႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္လမ္းညႊန္ႏွင့္ ေတြ႔သည္။ သူ႔ဧည့္သည္မ်ား ေစ်း၀ယ္ေနတံုးမွာ ေလေပါမိၾကသည္။ “အေျခအေန အေတာ္ေကာင္းလာတယ္ဆို “ဟူေသာ က်ေနာ့္အေမးကို မခ်င္႔မရဲအျပံဳးျဖင့္ အေျဖေပးသည္။ “ဘဏ္စနစ္ေတြ၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးေတြ အႀကီးႀကီးေတြ ေလွ်ာက္မေျပာေတာ႔ပါဘူးဟယ္။ အေျခခံျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား၀င္လုိ႔ရမယ့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းအိမ္သာေတာင္ ျပည့္စံုေအာင္ရိွတာမွ မဟုတ္ေသးတာ။ အခု ဒီမင္းကြန္းမွာဆို ႏိုင္ငံျခားသားေတြ တပိုတပါးသြားခ်င္ရင္ေတာင္ အေတာ္ဒုကၡေရာက္တာဟဲ့” ဆိုသည့္ သူ႔ စကားသံသည္ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္စရာ။ “ ႏိုင္ငံျခားသားဆိုတုိင္း ခ်မ္းသာတယ္မထင္နဲ႔ဟဲ႔။ တခ်ဳိ႕က ဘတ္ဂ်က္ကန္႔သတ္ၿပီး လာခ်င္လြန္းလို႔သာ လာရတာ။ အကန္႔အသတ္နဲ႔ သံုးရတာ။ ထိုင္းတို႔၊ ဗီယက္နမ္တို႔မွာက လမ္းေဘးဆိုင္ေလးေတြ၀င္စားလဲ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔။ ဟိုတယ္ဆိုရင္လဲ သူ႔ေစ်းနဲ႔သူ ေရြးခ်ယ္ၿပီး တည္းလ႔ိုရတယ္။ ဒီမွာကဟယ္” ဆိုသည့္ သူ႔စကားသံေတြကို က်ေနာ္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ႔သည္။
အခ်ိန္နည္းေသာ က်ေနာ္႔အတြက္ သြားခ်င္ေသာေနရာ၊ ေတြ႔ခ်င္ေသာလူမ်ားကို အကုန္မေရာက္၊ မေတြ႔ရဘဲ ျပန္ဖို႔ျပင္ရသည္။ ေလယာဥ္ ကြင္းကို လုိက္ပို႔ေသာ က်ေနာ္႔ ကိုယ္တစ္ျခမ္းကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲရိွ ျမန္မာက်ပ္ေငြမ်ားကို အကုန္ျပန္ေပးလိုက္သည္။ လူ၀င္မွဳ ၾကီးၾကပ္ေရး ျဖတ္ၿပီး ရိွေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ က်ေနာ္ ဘာမွမစားခ်င္၊ မေသာက္ခ်င္ေတာ႔။ ျမန္မာေငြသံုးဖို႔ မလိုေတာ႔။
သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ တစ္စံုတစ္ခုကိုအမွတ္ရကာ သူ႔ဆီမွ တစ္ေထာင္တန္ႏွစ္ရြက္ ျပန္ေတာင္းလိုက္သည္။ သူ႔ကို ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပမေန။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ျမန္မာေငြ ဘာလုပ္လုိ႔ရမွာလဲဆိုသည့္ သူ႔အေမးကို အေျဖမေပးခဲ႔။ က်ေနာ္႔အတြက္ တစ္ေထာင္တန္ႏွစ္ရြက္သည္ အက်ဳိးရိွႏုိင္သည္။ ျပည္သူေတြ၏ အေၾကာက္တရားကို ျပန္လည္အသက္သြင္းၿပီး ေရႊျပည္ႀကီးတိုးတက္ဖို႔ ကန္႔လန္႔ခံေနေသာသူမ်ားႏွင့္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ က်ေနာ္ႏွင့္မေတြ႔ဘူးဟု မည္သူေျပာႏိုင္သနည္း။
ထိုသို႔ ေတြ႔ခဲ႔ပါက က်ေနာ္႔ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာရိွေသာ ျမန္မာက်ပ္ေငြႏွစ္ေထာက္ကိုအသံုးခ်ကာ ပါးကိုခပ္စပ္စပ္ေလး ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ ႐ုိက္ေပးလိုက္ရအံုးမည္။