ျမန္မာျပည္မွေပးပို႔ေသာေနာက္ဆံုးျဖစ္ရပ္မွန္သတင္းမ်ား ေဖေဖၚဝါရီလ၊ ၁ ရက္၊ ၂၀၁၂

" တပ္လည္းရူံး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ႐ႈံးျဖစ္မွာ ေၾကာက္ေနတယ္ "

မြန္ျပည္သစ္ ပါတီသည္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။  
 မြန္ျပည္သစ္ ပါတီအား ယေန႔နံနက္ ၈ နာရီ အခ်ိန္တြင္ ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရး အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေအာင္မင္းက သံျဖဴဇရပ္ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ သြားေရာက္ ႀကိဳဆိုခဲ့ၿပီး ယေန႔ညေနတြင္ ညစာစားပြဲ ျပဳလုပ္မည္ ျဖစ္သည္။ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အဖြဲ႔တြင္ ပါတီ ဒုဥကၠ႒ ႏုိင္ေရာ့စ အပါအဝင္ ပါတီဗဟို ေကာ္မတီဝင္မ်ားႏွင္႕ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အပါအဝင္ ၁၂ ဦးက ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁ ရက္ေန႕တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ရွိ ကမ္းနားလမ္း ဟိုတယ္ (Strand) တြင္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးမည္။ ေဆြးေႏြးပြဲ မတုိင္မီ မြန္ျပည္သစ္ ပါတီဘက္မွ ေဆြးေႏြးရန္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ိဳးေဆာင္ေပးသူ ဦးညြန္႔အုန္းျမင့္၏ The Voice Weekly သုိ႔ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားကို ေကာက္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။
 " ေဆြးေႏြးရင္ လက္မွတ္ထိုးျဖစ္ဖို႔က ေသခ်ာတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ခက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ရ ဦးမယ္။ မြန္ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အျမင္က အရင္တစ္ခါ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲတုန္းကလို ျဖစ္မွာ စိုးတယ္။ သူတို႔မွာ စစ္သား အေယာက္ ၅၀၀၀ ေလာက္ ရွိရာက ၁၀၀၀ ေလာက္ပဲ က်န္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကလည္း မတည္ၿမဲခဲ့ဘူး "
 " မြန္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အဓိက ေတာင္းဆိုခ်င္တာက ႏုိင္ငံေရးမွာ ပါဝင္ခြင့္ရဖို႔ မြန္တစ္မ်ိဳးသားလံုး ႏုိင္ငံေတာ္မွာ ဘယ္အခန္း က႑က ပါဝင္မလဲ ဆိုတာေတြ ေဆြးေႏြးျဖစ္မယ္။ မြန္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အကုန္လံုး ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိတယ္လို႕ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး မြန္ ေခါင္းေဆာင္ ႏုိင္ယကၡနဲ႔ က်န္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ မြန္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔၊ မြန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႔ စာေပ မြန္ျပည္နယ္ သင္ၾကားဖို႔၊ မြန္ျပည္နယ္မွာ မြန္ဘာသာစကား ရုံးသံုးဘာသာ ျဖစ္ဖို႔ အဲဒါေတြ ေတာင္းဆို ၾကလိမ္႕မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္ "
 " ကၽြန္ေတာ္တို႔ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ေတြ အေနနဲ႔ ဒီေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္မယ္ ဆိုကတည္းက လက္မွတ္ထိုးႏုိင္ဖို႔ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ထားရတာေပါ႔။ အခု မြန္ျပည္သစ္ ပါတီက ဒီကို ေဆြးေႏြးဖို႔ သက္သက္ပဲ လာတာေပါ႔။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ဖို႔က ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ေတြ သေဘာထား ျဖစ္တာေပါ့။ အက်ိဳးေဆာင္ အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီမွာ ညိႇႏိုင္သေလာက္ ရေအာင္ညႇိ ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ အစိုးရနဲ႔ ညႇိလိုက္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီနဲ႔ ညိႇလိုက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ၾကားမွာ နားလည္မႈကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ တည္ေဆာက္ၿပီး ေနပါၿပီ "
 " ႏုိင္ငံတစ္ခုမွာ အင္အားစု တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အေျခအေနက မတူညီၾကဘူး။ တစ္ဖြဲနဲ႔တစ္ဖြ႔ဲ ကြားျခားတယ္။ KNU နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒုကၡေတြ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ခံစားလာရတယ္။ အစိုးရဘက္ ကလည္း ဒီတိုင္းပဲ ခံလာရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ႏွစ္ဖက္လံုး ျမန္ျမန္ ၿပီးခ်င္တယ္။ အခု မြန္ကေတာ့ သူတို႔အရင္တစ္ေခါက္ လက္နက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲလွယ္ခဲ့တုန္းက အေျခအေနမ်ိဳး တပ္လည္း ႐ႈံး ၊ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ႐ႈံး ျဖစ္မွာေၾကာက္ေနတယ္ "

အိႏၵိယမွ တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုက ေဒၚစုကို ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ေပးမည္

ဂ်ပန္ႏိုင္ငံႏွင့္ ASEAN ႏိုင္ငံမ်ားမွ GSM ဖုန္းမ်ား ျပည္တြင္း၌ အသံုးျပဳႏိုင္

ယခုလပထမအပတ္မွစတင္၍ အာဆီယံႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတို႔မွ မိုဘိုင္းဖုန္းမ်ားကို ျပည္တြင္း၌ အသံုးျပဳႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရးလုပ္ငန္းမွ တာ၀န္ရွိသူတစ္ဦးကေျပာသည္။ ၁၁ ႀကိမ္ေျမာက္ အာဆီယံဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ နည္းပညာဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးအဆင့္ အစည္းအေ၀းပြဲမွစတင္၍ ျပည္ပမွမိုဘိုင္းဖုန္းမ်ားကို ျပည္တြင္းသို႔သယ္ေဆာင္ အသံုးျပဳႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ “အာဆီယံႏိုင္ငံက ဖုန္းေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဖုန္းေတြ အသံုးျပဳခြင့္ေပးခဲ့တာပါ။ ဘီလ္ကေတာ့ အင္တာေနရွင္နယ္ဘီလ္အေနနဲ႔ပဲ ေကာက္ခံမွာပါပဲ” ဟု၄င္းကေျပာသည္။
အာဆီယံဆက္သြယ္ေရးႏွင့္ သတင္းအခ်က္အလက္ နည္းပညာဆိုင္ရာ ၀န္ႀကီးအဆင့္အစည္းအေ၀းပြဲအတြက္ရည္ရြယ္၍ ျပည္ပမွမိုဘိုင္းဖုန္းမ်ားကို ျပည္တြင္း၌ အသံုးျပဳခြင့္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အဆိုပါမိုဘိုင္းကြန္ရက္ကို အစည္းအေ၀းၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း၌လည္း အသံုးျပဳခြင့္ဆက္လက္ေပးသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
ေနျပည္ေတာ္ႏွင့္ ရန္ကုန္၌ အသံုးျပဳခြင့္ေပးခဲ့သည့္ ျပည္ပမိုဘိုင္းဖုန္းကြန္ရက္သည္ ဂ်ီအက္စ္အမ္မိုဘိုင္းဖုန္းကြန္ရက္ျဖစ္ၿပီး ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားမွ သယ္ေဆာင္လာသည့္ ဂ်ီအက္စ္အမ္မိုဘိုင္းဖုန္းမ်ားကို ျပည္တြင္း၌ အသံုးျပဳႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ “အာဆီယံႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ဂ်ီအက္စ္အမ္မိုဘိုင္းဖုန္းေတြ ျပည္တြင္းမွာ အ၀င္ေကာအထြက္ေကာ သံုးႏိုင္ပါတယ္” ဟု ဆက္သြယ္ေရးမွ တာ၀န္ရွိသူကေျပာသည္။ ထပ္ဆင့္အစီအစဥ္အရ ျပည္ပမွသယ္ေဆာင္လာသည့္ ဂ်ီအက္စ္အမ္ဖုန္းမ်ားကို ဂ်ီအက္စ္အမ္နက္၀က္ခ္ရွိရာၿမိဳ႕တိုင္း၌ သယ္ေဆာင္အသံုးျပဳႏိုင္ရန္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္သြားမည္ျဖစ္သည္။
- ျမင့္ေက်ာ္လႈိင္ (အတြဲ ၁၂၊ အမွတ္ ၄၈)


ကနဦးတပ္ဆင္ခ ျမန္မာေငြနဲ႔ (၁၅)သိန္း၀န္းက်င္ (ဖုန္း+အင္တာနက္+ရုပ္သံ)

ျမန္မာေတြဘာေၾကာင္႔ဆင္းရဲသလဲ - ေမတၱာရွင္ အရွင္ဇ၀န (ေရႊျပည္သာ)

ေမတၱာရွင္ - ငါ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕ကို တရားေဟာၾကြေတာ့ ဆစ္ဒနီက
ဗုဒၶဘာသာ လူငယ္ေတြက ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုး သိသင့္တဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု
ေမးတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းက -
 ျမန္မာေတြဟာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာကုိလည္း ကိုးကြယ္ခြင့္ရတယ္။
ဒါနကုသိုလ္လည္း အမ်ားႀကီးျပဳၾကတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခ်က္ကို ေထာက္ၾကည္႕ရင္
ျမန္မာေတြဟာ ကမာၻမွာ အခ်မ္းသာဆံုး ျဖစ္သင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္သေလာက္
မခ်မ္းသာဘူး။ အဲဒါ ဘယ္အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လဲ တဲ့။
 သန္း - ဟာ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေမးခြန္းပဲ ဘုရား။ ဆရာေတာ္က ဘယ္လိုေျဖလိုက္လဲ ဘုရား။
 ေမတၱာရွင္ - အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျဖလိုက္တာက ျမန္မာေတြဟာ ဗုဒၶစကားကို
နားမေထာင္ၾကလို႕ ဆင္းရဲေနၾကတာလို႕ ေျဖလိုက္တယ္။
 သန္း - အဲဒီေလာက္ က်ဥ္းလြန္းအားႀကီးေတာ့လည္း ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ ဘုရား။
နည္းနည္းအက်ယ္ခ်ဲ႕ ေျဖဦးမွေပါ့ ဘုရား။
 ေမတၱာရွင္ - ျမန္မာအမ်ားစု မႀကီးပြါးျခင္း အေၾကာင္း ၁၁ ခ်က္ကို ေတြ႕ရတယ္။
အဲဒီ ၁၁ ခ်က္ကို ျပင္လိုက္လွ်င္ေတာ့ ႀကီးပြါးခ်မ္းသာလာၾကမွာ။ အဲဒီ ၁၁
ခ်က္က -
 ၁။ တကယ္ လိုအပ္ေသာ ေနရတြင္ မလွဴဘဲ နာမည္ႀကီးမည္႕ ေနရတြင္သာ
စုၿပံဳလွဴၾကျခင္း။ ဥပမာအားျဖင့္ စာသင္တုိက္တစ္တိုက္မွာ ကုဋီ (အိမ္သာ)
လိုေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ လွဴမယ့္သူ မရိွဘူး။ ဘာက်ေတာ့ လွဴသလဲ ဆုိေတာ့
ဘုရားခန္းထဲမွာ ရုပ္ပြါးေတာ္တစ္ဆူ ရိွၿပီးျဖစ္လ်က္နဲ႕ ေနာက္ထပ္
ရွစ္ဆူေလာက္ ထပ္လွဴေတာ့ ဘုရားကိုးဆူဟာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း
စံေနေတာ္မူၾကရတယ္။
 ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုဟာ ဘုရားဒကာ၊ ဘုရားအမသာ အမည္ခံခ်င္ၾကတာ။ အိမ္သာဒကာ၊
အိမ္သာအမ အမည္မခံခ်င္ၾကဘူး။ လွဴတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။
အလွဴခံအတြက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အလွဴခံ လိုအပ္တာကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး လွဴသင့္တယ္။
ကုိယ္လွဴခ်င္တာကို ရမ္းၿပီး မလွဴသင့္ဘူး။
 ၂။ ျမတ္စြာဘုရားက အဂၤုတၱိရ္ပါဠိေတာ္ ဇဏုေသာဏိသုတ္မွာ သမၼဒါေလးပါးနဲ႔
ျပည္႕စံုရင္ ႀကီးပြါးခ်မ္းသာမယ္လို႔ ေဟာခဲ့တယ္။ ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုဟာ
တစ္ပါးမွ မျပည့္စံုဘူး။
 ၃။ ဘာသာေရးအေပၚမွာထားတဲ့ ေမတၱာ ေစတနာမ်ိဳးကို စီးပြါးေရးအေပၚမွာ
မထားၾကလို႔လည္း ျမန္မာအမ်ားစုဟာ ႀကီးပြါးသင့္သေလာက္ မႀကီးပြားၾကဘူး။
 ၄။ ပ်င္းရိျခင္း အကုသိုလ္ကို ေရာင့္ရဲဲျခင္းကုသုိလ္လို႔ အထင္မွား
က်င့္သံုးေနတဲ့အတြက္လည္း ျမန္မာေတြဟာ ႀကီးပြါးသင့္သေလာက္ မႀကီးပြါးၾကဘူး။
 ၅။ အတၱသမာပဏီဓိ မဂၤလာခ်ိဳ႕တဲ့လို႕ တစ္နည္းအားျဖင့္ မိမိကုိယ္မိမိ
ေကာင္းတဲ့အလုပ္မွာ ေဆာက္တည္ေနႏိုင္စြမ္း မရိွလို႕လည္း ျမန္မာအမ်ားစုဟာ
ႀကီးပြါးသင့္သေလာက္ မႀကီးပြါးၾကဘူး။
 ၆။ အခ်ိန္တန္ဖိုးကို မသိၾကတဲ့အတြက္လည္း ႀကီးပြါးသင့္သေလာက္
မႀကီးပြါးၾကဘူး။ အခ်ိန္တန္ဖိုး သိတဲ့သူမ်ားဟာ ဥစၥာစည္းစိမ္ကို ရျခင္း၊
ကုသိုလ္တရားကို ရျခင္း၊ ပညာဗဟုသုတကို ရျခင္း အမ်ိိဳးမ်ိဳးနဲ႕ အခ်ိန္ကုိ
တန္ဖိုးရိွစြာ အသံုးခ်တယ္။ အခ်ိန္တန္ဖိုး မသိတဲ့သူမ်ားကေတာ့
ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါးကစားျခင္း၊ ျငင္းခံုခိုက္ရန္ စကားမ်ားျခင္း အခ်ိန္ကို
တန္ဖိုးမဲ့စြာ အသံုးခ်တယ္။
 ၇။ ကိုယ့္ထက္သာလွ်င္ မနာလိုျဖစ္ၿပီး သူတစ္ပါးအက်ိဳး ပ်က္စီးေအာင္
ဖ်က္ဆီးတတ္ၾကတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း ျမန္မာအမ်ားစု မႀကီးပြါးျခင္းရဲ႕
အေၾကာင္းတစ္ခုပဲ။ ကိုယ့္ထက္သာလို႕ ဝမ္းသာရင္ မုဒိတာလို႕ ေခၚတဲ့
ကုသုိလ္တရားျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ထက္သာလို႕ မနာလိုျဖစ္ရင္ ဣႆာဆိုတဲ့
အကုသိုလ္တရား ျဖစ္တယ္။
 ပညာရိွ ပညာမဲ့ဆိုတာ ဒီေနရာမွာ ကြဲသြားတာပဲ။ ပညာရိွက ကုိယ့္ထက္သာတဲ့
လူကိုေတြ႕ရင္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းဆိုတဲ့ မုဒိတာကုသိုလ္ကို အရယူတယ္။ ပညာမဲ့က
ကုိယ့္ထက္သာတဲံသူကို ေတြ႕ရင္ ဣႆာလို႕ေခၚတဲ့ အကုသိုလ္ကို အရယူတယ္။
ေဒါက္တာဘြဲ႕ႀကီး ရထားပါေစ၊ မနာလိုတတ္တဲ့သူဟာ ပညာမဲ့ပါပဲ။ ဘာအတန္းပညာမွ
မတတ္ရင္ ေနပါေစ၊ ကိုယ့္ထက္သာတဲ့ သူအေပၚမွာ ဝမ္းေျမာက္ရင္ ပညာရိွပဲ။
 ဣႆာျဖစ္ေနသလား၊ မုဒိတာျဖစ္ေနသလား ဆိုတာ သူ႕ရဲ႕ႏွဳတ္က ထုတ္ေဖာ္
အစီရင္ခံပါလိမ့္မယ္။ ေတာ္တာကို ေတာ္ပါတယ္လို႕ လိွဳက္လွိဳက္လွဲလွဲ
ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာရင္ သူ႕သႏာၱန္မွာ မုဒိတာတရား ျဖစ္ေနတယ္လို႕ သိႏိုင္တယ္။
မခ်ီးမြမ္းဘဲ ႏွဳတ္ဆိတ္ေနျခင္း၊ မေျပာပေလာက္တဲ့ အားနည္းခ်က္ကို
ေထာက္ျပၿပီး အျပစ္ေျပာေနျခင္းဟာ သူ႕သႏာၱန္မွာ ဣႆာျဖစ္တယ္လို႕ ျပတာပါပဲ။

ပညာမဲ့က သူ႕သႏာၱန္မွာ ဣႆာတရားျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာကို သူတစ္ပါးရဲ႕ အျပစ္ကို
အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ျပၿပီး ထင္ထင္ရွားရွား ျပတယ္။ ပညာတတ္ေတြက်ေတာ့
သူတုိ႕သႏာၱန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ဣႆာကို ထင္ထင္ရွားရွား မျပဘူး။ မသိမသာဘဲ
ျပတယ္။ ပညာတတ္က သူတို႕သႏာၱန္မွာ ဣႆာျဖစ္ေနတာကို သူတစ္ပါး
သိသြားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ပညာတတ္က ေအာင္ျမင္ေနတဲ့
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မေျပာပေလာက္တဲ့ အျပစ္ကေလးကို ခပ္ပါးပါး ေထာက္ျပၿပီး
အမွတ္ယူတတ္တယ္။ အေပၚယံ ၾကည္႕ရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ လူေရာ၊
သူ႕ေနာက္လိုက္တပည္႕ေတြကိုပါ မွားမွာစိုးလို႕ သတိေပးတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေပါ့။
အမွန္က မိမိရဲ႕ဣႆာကို သူတစ္ပါး မသိေအာင္ ခပ္ပါးပါး လွစ္ျပတာပါပဲ။
 ၈။ ျမန္မာအမ်ားစု မႀကီးပြါးျခင္းရဲ႕ နံပါတ္ရွစ္ အေၾကာင္းကေတာ့ စာေပဗဟုသုတ
မရိွတာပါပဲ။
 ၉။ နံပါတ္ ၉ အေၾကာင္းကေတာ့ ေဒသႏၱရဗဟုသုတ မရိွတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္
စာေပဗဟုသုတရိွေအာင္ စာမ်ိဳးစံု ဖတ္သင့္ၿပီး တစ္ႏွစ္ တစ္ႀကိမ္
ေဒသႏၱရဗဟုသုတခရီးကို သြားသင့္ပါတယ္။
 ၁၀။ နံပါတ္တစ္ဆယ္ အေၾကာင္းကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္စိတ္ နည္းပါးတာပါပဲ။
ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ဆုိရင္ မခိုင္းဘဲ လုပ္တာ။ အလုပ္ကို အမ်ားႀကီး လုပ္ၿပီး
အခြင့္အေရးကို နည္းနည္းယူတာေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္စိတ္ပါပဲ။
ဆန္႕က်င္ဘက္အားျဖင့္ ခိုင္းမွ လုပ္တတ္တာ။ အလုပ္ကို နည္းနည္းလုပ္ၿပီး
အခြင့္အေရး အမ်ားႀကီးယူတာဟာ ေနာက္လိုက္စိတ္ ေခၚ ကၽြန္စိတ္ပါပဲ။
 ၁၁။ ျမန္မာအမ်ားစု မႀကီးပြါးျခင္းရဲ႕ ၁၁ ခုေျမာက္ အေၾကာင္းကေတာ့
ကိုယ့္အားကုိယ္ကိုးလိုစိတ္ နည္းပါးတာပါပဲ။ အေနာက္တိုင္းႏုိင္ငံ အမ်ားစုက
အေရွ႕တုိင္းႏိုင္ငံ အမ်ားစုထက္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေနရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းဟာ
၁၈ ႏွစ္ျပည္႕တာနဲ႕ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး စီးပြါးေရး အလုပ္လုပ္ၾကလို႕ပဲ။
အေနာက္ႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြဟာ ၁၈ ႏွစ္ျပည္႕ၿပီးတာနဲ႕ လူႀကီးျဖစ္ၿပီလို႕
သတ္မွတ္ၿပီး စီးပြါးေရးလုပ္ငန္း၊ တစ္နည္း ေငြဝင္တဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုခုကို
မျဖစ္မေန လုပ္ၾကေတာ့တာပဲ။
 ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး နယူးဇီလန္ႏိုင္ငံကို ပညာေတာ္သင္ ေရာက္သြားတယ္။
တစ္ေန႕ ကိစၥတစ္ခုရိွလို႕ တကၠစီ ငွားစီးသြားတယ္။ ကားေမာင္းသမားေလးက အသက္
ငယ္ရြယ္သူေလး ျဖစ္ေနလို႕ ေက်ာင္းမတက္ဘူးလားလို႕ ေမးၾကည္႕တဲ့အခါ
ေဆးတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနတယ္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးဆုိေတာ့
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေလ့အထအတိုင္း မိဘက မတတ္ႏိုင္လုိ႕ တကၠစီေမာင္းေနရတာလို႕
ထင္သြားတာေပါ့။
 သန္း - အဲဒီအတိုင္း ဟုတ္ပါသလား ဘုရား။
 ေမတၱာရွင္ - ဘယ္ဟုတ္ရမွာလဲ။ ေမးလိုက္တဲ့အခါ ဟုိက ဘယ္လို ေျပာသလဲဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေလ့အထက အေနာက္တုိင္းဆန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၈
ႏွစ္ ျပည္႕ၿပီးတာနဲ႕ မိဘကို အားကိုးၿပီး မေနၾကပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္း
တစ္ခုခုလုပ္ၿပီး ေငြရွာပါတယ္။ အဲဒီေငြနဲ႕ ေက်ာင္းတက္ပါတယ္။ ၁၈ ႏွစ္
ျပည္႕ၿပီးရင္ လူႀကီးျဖစ္ၿပီလို႕ သတ္မွတ္ပါတယ္။ လူႀကီးဘဝ ေရာက္ေနၿပီ
ျဖစ္ရက္နဲ႕ မိဘလုပ္စာ ထိုင္စားရမွာ မိဘလုပ္စာနဲ႕ ေက်ာင္းတက္ရမွာကို
အင္မတန္ ရွက္ၾကပါတယ္။
 ၁၈ ႏွစ္ျပည္႕ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတြ႕ၾကတဲ့အခါ ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲလို႕
ေမးျမန္းႏွဳတ္ဆက္တတ္ပါတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ျပည္႕ၿပီးသူ ျဖစ္ရက္နဲ႕ စီးပြါးေရး
အလုပ္တစ္ခုမွ မလုပ္တဲ့သူကို လူရာမဝင္သူလို႕ သတ္မွတ္ၿပီး ဘယ္သူမွ
အေပါင္းအသင္း မလုပ္ၾကပါဘူးလုိ႕ အားရပါးရ ျပန္ေျပာတယ္။
 သန္း - တပည္႕ေတာ္တုိ႕ ျမန္မာလူငယ္ေတြနဲ႕ ကြာလိုက္တာ ဘုရား။ ဒီမွာေတာ့
ကုိယ့္ေက်ာင္းစရိတ္ ကုိယ္ရွာၿပီး ေက်ာင္းတက္တဲ့လူကို ဆင္းရဲသားဆုိၿပီး
ဝိုင္းအထင္ေသးၾကတယ္။ မိဘလုပ္စာစား၊ မိဘအိမ္က ကားနဲ႕ စတိုင္က်က်
ေက်ာင္းတက္ႏိုင္သူကိုမွ သူေဌးဆိုၿပီး အထင္ႀကီးၾကတယ္။
 ေမတၱာရွင္ - ေအး ဟုတ္တယ္။ ျမန္မာ အမ်ားစုဟာ ဂုဏ္မယူသင့္တာေတြကို
ဂုဏ္ယူၿပီး ဂုဏ္ယူသင့္တာကို ဂုဏ္မယူတဲ့အတြက္ ႀကီးပြါးသင့္သေလာက္
မႀကီးပြါးၾကတာဘဲ။
~~~
ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)၏ လူငယ္မ်ားအတြက္ ဂမၻီရဝိပႆနာ -
ေအာက္ပါ Link မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ ။http://strawberrywine.ning.com/profiles/blogs/6248351:BlogPost:63097 

တိရစၧာန္ေလာက ပညာေရး

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ေတာအုပ္တစ္ခုထဲမွာ တိရစၧာန္ေတြ စုေ၀းေနထိုင္ၾကသတဲ့။ အမ်ဳိးအစားေပါင္းစံု၊ အရြယ္အစားေပါင္းစံု၊ အေရာင္အေသြးေပါင္းစံု တိရစၧာန္မ်ဳိးစံုဟာ သဘာ၀တရားႀကီးက ေပးသနားလာတဲ့ ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုေအာက္မွာ စည္းလံုးညီၫြတ္စြာနဲ႔ ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ တစ္ေကာင္အေပၚတစ္ေကာင္ နားလည္မႈေတြနဲ႔ မွီခိုအားထား ပြားမ်ားေနၾကတယ္။ တိရစၧာန္ေတြဆိုေတာ့ ႀကီးႏိုင္ ငယ္ၫွင္း၀ါဒေတြလည္း ရွိေကာင္း ရွိႏိုင္တာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ တိရစၧာန္ေလာကပဲေလ ဒါေတြဟာ ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ျမက္စားတဲ့ အေကာင္ေတြကျမက္စား၊ အသားစားတဲ့အေကာင္ေတြကအသားစား ဒါလည္း သူတို႔ေလာကမွာ ျပႆနာ မဟုတ္ၾကဘူး။ ျမက္စားတဲ့အေကာင္ေတြက ျမက္စားဖို႔ျဖစ္တည္လာတာ၊ အသားစားတဲ့ အေကာင္ေတြက အသားစားဖို႔ ျဖစ္တည္လာတာပဲဆိုၿပီး သဘာ၀တရားကို ေက်နပ္စြာ လက္ခံရင္းေနထိုင္ၾကတယ္။ ဘာေျပာေျပာ ကိုယ့္မ်ဳိးႏြယ္ကို ပြားမ်ားေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရင္း ဒီေတာႀကီးကို မွီခိုအားထားေနထိုင္ၾကတယ္။
အဲဒီေတာအုပ္ႀကီးထဲမွာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ “တိရစၧာန္အားလံုးအတြက္ပညာေရး” ဆိုတဲ့မူနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတယ္။ ဘယ္တိရစၧာန္မဆို ေက်ာင္းကိုေရာက္လာရင္ အတူတူပဲဆိုတဲ့မူကို လက္ကိုင္ထားတယ္။ တိရစၧာန္ေလာကသားခ်င္း ခြဲျခားတဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြမရွိရဘူး။ အျပန္အလွန္ေလးစား တန္ဖိုးထားၿပီး သင့္ျမတ္စြာ ပညာသင္ၾကားၾကရတယ္။
ေက်ာင္းရဲ႕ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းကိုလည္း ပညာေရးကၽြမ္းက်င္တဲ့ တိရစၧာန္ေတြက ေရးဆြဲထားတယ္။ ကိုယ့္မ်ဳိးႏြယ္အုပ္စုအလိုက္ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာရွင္ဆိုသူေတြကို တိရစၧာန္ဘုတ္ ေကာ္မီတီဖြဲ႔စည္းေပးၿပီး အဲဒီတိရစၧာန္ေတြက ပညာေရးမွာ ဘာေတြသင္ၾကားေပးရမယ္ဆိုတာ သတ္မွတ္ ျပဌာန္းေပးၾကတယ္။
တိရစၧာန္ေလာကပညာေရးအတြက္ ဘုတ္အဖြဲ႔က ေအာက္ပါအတိုင္း သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းကို ေရးဆြဲျပဌာန္းၾက ပါသတဲ့။ ဒါကိုပဲ ပညာေရးအနာဂတ္ပန္းတိုင္ဆိုၿပီး သတ္မွတ္ထားတယ္။
၁။ အသက္ရွင္ေနထိုင္ေရးအတြက္ ပညာေရးျဖစ္ရမည္
          အသက္ရွင္ေနထိုင္ရန္အတြက္ အစားအစာလိုအပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ (တိရစၧာန္တို႔) ပညာေရးကို ထူးခၽြန္ထက္ျမက္စြာ အမဲလိုက္ႏိုင္ေရး၊ အစားအစာရွာေဖြစုေဆာင္းႏိုင္ေရးအား ဦးစားေပး သင္ၾကားႏိုင္ေသာ ပညာေရးမ်ဳိးျဖစ္ေစရမည္။
၂။ ကိုယ့္မူ၀ါဒ ကိုယ့္အစြမ္းအစျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာအတူလက္တြဲေနထိုင္ႏိုင္ေသာ တိရစၧာန္ေဘာင္ႀကီးကို ထူေထာင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည့္ ပညာေရးျဖစ္ရမည္
          တိရစၧာန္အားလံုးတို႔သည္ ဘ၀ေပးကံေၾကာင့္ တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္ မတူညီၾကေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ အားႀကီးသူႏွင့္ အားနည္းသူဟူ၍ ကြဲျပားစြာျဖစ္တည္လာၾကရသည္။ မိမိဘ၀ကို ေက်နပ္သူ၊ မေက်နပ္သူ၊ ေပ်ာ္ရႊင္သူ၊ မေပ်ာ္ရႊင္သူဟူ၍လည္း ကြဲျပားလာႏိုင္ေပသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံစိတ္၊ တစ္ေကာင္အေပၚတစ္ေကာင္ ယိုင္းပင္းကူညီခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေစႏိုင္ ပညာေရးမ်ဳိး ျဖစ္ေစရမည္။
၃။ တိရစၧာန္ေဘာင္အတြင္း မွီတင္းေနထိုင္ၾကသူအေပါင္းအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ကိုျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သည့္ ပညာေရးမ်ဳိးျဖစ္ရမည္
          ကၽြႏ္ုပ္တို႔တိရစၧာန္ေလာကဆိုသည္မွာ သဘာ၀ေဘးမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနေသာ ေတာအုပ္ႀကီးထဲတြင္ အကြယ္အကာမဲ့စြာ ေနထိုင္ၾကရသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဘ၀ရပ္တည္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား ေပၚတြင္ မွီခိုအားထားေနၾကရပါသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ အနာဂတ္အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား ေမြးထုတ္ ေပးႏိုင္သည့္ ပညာေရးမ်ဳိးျဖစ္လာေစရန္ ဦးတည္ရမည္ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေက်ာင္းမွ ပညာ ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ၾကားၿပီးေနာက္၊ ေက်ာင္းမွထြက္ခြာသြားသူတိုင္းသည္ မိမိမ်ဳိးႏြယ္စုတို႔အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းမ်ား အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္သြားရန္ ရည္ရြယ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိရစၧာန္ဆႏၵ (အိပ္-စား-ကာမ) ဤသံုး၀ျဖင့္ သာယာေသာ တိရစၧာန္ေဘာင္ႀကီးထူေထာင္ႏိုင္ေသာ ပညာေရးမ်ဳိးျဖစ္ေစရမည္။
တိရစၧာန္ပညာရွင္ႀကီးေတြက အထက္ပါပညာေရးဆိုင္ရာ မူ၀ါဒေတြ၊ သေဘာတရားေတြ၊ ပန္းတိုင္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကိုခ်ၿပီး “လက္ေတြ႔ဘ၀ ကၽြမ္းက်င္မႈ ၅ ရပ္” သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းကို သတ္မွတ္ျပဌာန္း လိုက္ၾကပါတယ္။ ပညာရွင္မ်ားခ်မွတ္လိုက္တဲ့ ဘ၀တစ္သက္တာ ကၽြမ္းက်င္စရာ ၅ ရပ္ဆိုတာကေတာ့
၁။ အျမန္ဆံုး ေျပးႏိုင္ေရး
၂။ အျမင့္ဆံုး ခုန္ႏိုင္ေရး
၃။ ေျခသံလံုလံု ေလွ်ာက္ႏိုင္ေရး
၄။ သားေကာင္ကို ခုန္အုပ္ႏိုင္ေရး
၅။ အမဲဖ်က္ စားေသာက္တတ္ေရး တို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဒီပညာရပ္ေတြကို သင္ၾကားေပးရာမွာ ဆရာက လက္ေတြ႔မပါတဲ့ စာေတြနဲ႔ သေဘာတရားသက္သက္ သင္ၾကားတာမ်ဳိးကို ပညာရွင္ေတြက အားမေပးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စာေတြ႕လည္းသင္၊ သ႐ုပ္ျပတာေတြလည္း လုပ္၊ လက္ေတြ႔လည္းေလ့က်င့္ကြင္းဆင္းခိုင္းတာေတြကို ပညာသင္ၾကားေနစဥ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး က်င့္သံုးလိုက္နာၾကရတယ္။
တိရစၧာန္ပညာေရးအတြက္ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေတြဟာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲသင့္ရင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမယ္၊ ပံုေသ နည္းက် တစ္သမတ္တည္းမထားဘူးလို႔လည္း စီစဥ္ထားၾကတယ္။ တိရစၧာန္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အရည္အခ်င္း အလိုက္ အတန္းတစ္တန္းကို ပညာသင္ႏွစ္မကုန္မီမွာပဲ အျခားတစ္တန္းကို ေျပာင္းလဲတက္ေစႏိုင္ေအာင္ လည္း စီစဥ္ထားတယ္။ တိရစၧာန္တစ္ေကာင္ဟာ လက္ရွိတက္ေနတဲ့အတန္းမွာ အစြမ္းအစလည္းျပႏိုင္၊ ကိုယ္သင္ယူေနတဲ့ ဘာသာရပ္မွာ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ျခင္း ခံရရင္ အခ်ိန္တိုအတြင္း ဘြဲ႔ရ သြားေအာင္ သတ္မွတ္ေပးႏိုင္တယ္။ အခ်ိန္တိုအတြင္း အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ေတြ ျပန္လုပ္ခြင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။
သင္႐ိုးေတြက က်ား၊ ျခေသၤ့၊ ေျမေခြး၊ ၀ံပုေလြေတြအတြက္ အထူးေရးဆြဲထားတဲ့ သင္႐ိုးမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနတာ ေၾကာင့္ အဲဒီ တိရစၧာန္ေတြပဲ အျမန္ဆံုးဘြဲ႔ရ၊ အျမန္ဆံုးေက်ာင္းထြက္၊ အျမန္ဆံုး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာ ၾကတယ္။ အျခားတိရစၧာန္ေတြျဖစ္တဲ့ ၾကက္၊ ေျမြ၊ ၾကြက္၊၊ ပက္ကိ်ေတြအတြက္ကေတာ့ ပညာေရးမွာ ျပႆနာေတြ တက္ၾကရတယ္။ အဲဒီအေကာင္ေတြဟာ ေက်ာင္းလည္းမၿပီး၊ ပညာလည္းမထူးခၽြန္သူေတြ အျဖစ္အၿမဲသတ္မွတ္ျခင္းခံရတာေၾကာင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ျဖစ္မလာႏိုင္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း တိရစၧာန္ေလာကမွာ သူတို႔ဟာ ဒုတိယတန္းစားေတြ (ေနာက္လိုက္ေတြ) အေနနဲ႔သာ ေနထိုင္ၾကရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တိရစၧာန္ေလာကႀကီး ကာလၾကာရွည္စြာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဒုတိယတန္းစားလို႔ သတ္မွတ္ျခင္းခံရတဲ့ တိရစၧာန္ေတြထဲကတစ္ေကာင္က သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုးမွာ ေပါက္ကြဲပါေတာ့ တယ္။ ဒုတိယတန္းစားေတြႀကီးစုေ၀းၿပီး ညီလာခံတစ္ခု က်င္းပၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနရသလဲ ဆိုတာကို စုေပါင္းၿပီး အေျဖရွာၾကတယ္။
ၾကက္ဆင္တစ္ေကာင္က
“ဒါ ပညာေရးမွာ ျပဌာန္းထားတဲ့ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေၾကာင့္ပါ။ ဒီ သင္႐ိုးက မမွ်တပါဘူး။ သင္႐ိုးအရ ပညာ ရည္အကဲျဖတ္မႈဟာ သူတို႔ပထမတန္းစားဆိုတဲ့မ်ဳိးႏြယ္ေတြအတြက္ အေလးေပးထားတဲ့ ပညာေရးမ်ဳိးျဖစ္ ေနတယ္။ ဥပမာ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကည့္။ ျမင့္ျမင့္ခုန္၊ ျမန္ျမန္ေျပးဆိုတဲ့သင္႐ိုးေတြဟာ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ရည္စူး ထားတာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေတြက ေျခေလးေခ်ာင္းေတြကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး” လို႔ ေျပာ လိုက္တယ္။
ေျမြစိမ္းတစ္ေကာင္ကလည္း
“မွန္တယ္။ က်ဳပ္တို႔အတြက္ဆိုရင္ ပိုဆိုးတာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔မွာ ေျခေထာက္ေတြမွ မပါတာ”
ပက္က်ိမကလည္း ေဒါသေတြေပါက္ကြဲၿပီး
“ကိုေျမြေျပာတာ ကၽြန္မေထာက္ခံတယ္။ အဲဒီျပဌာန္းထားတဲ့ သင္႐ိုးေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ကို ေစာ္ကားထားသလို ေတာင္ျဖစ္ေနေသးတယ္”
ၾကြက္ကတစ္ခါ
“ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ၾကြက္ေတြအတြက္ သားေကာင္ကို ေခ်ာင္းေျမာင္းတယ္ဆိုတာ အပိုေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကသာ သူမ်ားေတြကစားဖို႔ ေခ်ာင္းေျမာင္းခံေနရတာ”
ငွက္နက္ေလးတစ္ေကာင္က
“ရွင္တုိ႔သတိထားမိၾကသလားေတာ့မသိဘူး။ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းမွာ သီခ်င္းဆိုျခင္းနဲ႔ တီေကာင္ဖမ္းနည္းေတြ ထည့္မထားေတာ့ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပပါဘူး”
ၾကက္ဆင္ႀကီးက
“ဒီျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းတစ္ခုခုေတာ့ ရွာရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိရစၧာန္တိုင္းအတြက္မဟုတ္ တဲ့ပညာေရးအစား ငါတို႔ ဒုတိယတန္းစားေတြအတြက္ပါ အဆင္ေျပေစႏိုင္တဲ့ ပညာေရးမ်ဳိးကို ထူေထာင္ၾက မယ္။ ပညာေရးလမ္းခြဲမယ္။ ကိုယ္ပိုင္ပညာေရး၊ ကိုယ္ပိုင္သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေတြျပဌာန္းၿပီး သင္ၾကမယ္။ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေတြေထာင္ၾကမယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ဇီးကြက္ကတစ္ဆင့္ တိရစၧာန္အေပါင္းသိေစရန္ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္လိုက္”
ပိုးစုန္းၾကဴးကလည္း ၀မ္းေျမာက္စြာနဲ႔
“ေကာင္းတယ္၊ ေထာက္ခံတယ္၊ ကဲ က်ားသစ္ေရ ရွင္ ကၽြန္မတို႔လို ဖင္ကေန အေရာင္ေတာက္ျပႏိုင္မလား ၾကည့္ၾကေသးတာေပါ့”
ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေကာင္က
“ေကာင္းပါၿပီ .. ေကာင္းပါၿပီ .. ဒါဆိုရင္ ဒီအဖြဲ႔အတြက္ ဘယ္သူက ေခါင္းေဆာင္လုပ္မွာလဲ”
“ေဟး … ေကာင္းလိုက္တာ။ ခုဆိုရင္ တို႔ဘာသာတို႔ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ႏိုင္ၿပီေဟ့”
ဒုတိယတန္းစားမ်ဳိးႏြယ္တို႔ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးစြာ ေအာ္ဟစ္ၾကၿပီးေနာက္ ခုန္ေပါက္ေနၾကတယ္။
မၾကာမီမွာပဲ သူတို႔ ေကာ္မီတီကို သီးျခားဖြဲ႔စည္းလိုက္တယ္။ သူတို႔ပညာေရးအတြက္ သင္႐ိုးသစ္ကို ေရးဆြဲ ၾကတယ္။ ေကာ္မီတီ၀င္ေတြက မူ၀ါဒေတြ၊ သေဘာတရားေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းေတြအသီးသီးကို ေလ့လာၾကၿပီး တဲ့ေနာက္မွာ နည္းဗ်ဴဟာေတြ၊ မဟာဗ်ဴဟာေတြခ်မွတ္ၿပီး စီမံကိန္းေတြနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ သေဘာ တူၾကတယ္။ သူတို႔မူ၀ါဒမွာ တိရစၧာန္အဆင့္အတန္းအလိုက္၊ ခံယူႏိုင္စြမ္းအလိုက္ပညာသင္ၾကားေရးကို ဦးစားေပးရန္ဆိုတာကို မျဖစ္မေနထည့္သြင္းလိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ျဖစ္ ေရးဟာ ဒုတိယတန္းစားေတြအတြက္ ပညာေရးပန္းတိုင္ျဖစ္ပါတယ္။
လိပ္က
“တကယ့္ကိုေကာင္းတဲ့ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းႀကီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းက သိပ္ေ၀းလြန္းေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းကိုေရာက္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သိပ္မလြယ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္လည္း မိုးခ်ဳပ္မွ ေရာက္လိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ပညာေရးနဲ႔လည္း အလွမ္းေ၀းမယ္။ ဘြဲ႔လည္းမရႏိုင္၊ ေခါင္းေဆာင္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့”
သာလိကမကလည္း
“ကၽြန္မလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ရွင္တို႔ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ကေလးေတြအတြက္ အစာရွာေနရ ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မေက်ာင္းလာမတက္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္မအတြက္ ပညာေရးကို သီးသန္႔ မစီစဥ္ ေပးႏိုင္ဘူးလား”
ဒီလို တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ျငင္းခုန္ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမႈမ်ားၾကားကေန ပညာေရးဆိုင္ရာ ဒုတိယတန္းစား မ်ားအတြက္ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာေရးဆြဲၿပီးသကာလ ျပဌာန္းႏိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ တိရစၧာန္တိုင္းက ပညာေရးမွာ “အေ၀းသင္”၊ “ကိုယ္တိုင္သင္”၊ “အစဥ္အလာအတိုင္းသင္” ဆိုတာေတြကိုပါ ေတာင္းဆိုၾကတာနဲ႔ “တိရစၧာန္တိုင္းအတြက္ လိုအပ္ခ်ိန္တြင္၊ လိုအပ္သည့္ပညာရပ္ကို၊ လိုအပ္သလို သင္ၾကားေပးရန္” ဆိုတာကိုပါ ထည့္သြင္းျပဌာန္းထားလိုက္ၾကပါတယ္။
သင္႐ိုးသစ္ကို တိရစၧာန္ေတြအမ်ားစုက ႀကိဳဆိုေထာက္ခံၾကတယ္။ ပညာေရးစနစ္သစ္က တိရစၧာန္တိုင္း အတြက္ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ေတြျဖစ္လာၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး တိရစၧာန္မီဒီယာကလည္း ေထာက္ခံေအာ္ဟစ္ေပးၾကတယ္။ “ပညာေရးတိရစၧာန္တိုင္းနဲ႔မေ၀း” ဆိုတာေတြ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းေတြ အျဖစ္ပါလာတယ္။ မီဒီယာျပန္ၾကားေရးကို တာ၀န္ယူထားရတဲ့ ဇီးကြက္ႀကီးရဲ႕ပံုကို မေတြ႔ခ်င္မွအဆံုးျဖစ္ လာရတယ္။
“အစဥ္အလာပညာေရးလမ္းေၾကာင္းက တိရစၧာန္တိုင္း ပညာတတ္ဖို႔မလြယ္ဘူး။ ဘြဲ႔ရသြားဖို႔လည္း မလြယ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပညာတတ္ေတြျဖစ္မလာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ျဖစ္မလာေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒါကို ကုစားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တီထြင္ျပဌာန္းလိုက္တာ” လို႔ ဇီးကြက္က မီဒီယာကို ထုတ္ျပန္တယ္။
ၾကက္ဆင္ကလည္း
“ပညာေရးစနစ္ေဟာင္းက မမွ်တပါဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးဘြဲ႔ရမွ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၾကရမယ္ဆိုေတာ့၊ ေက်ာင္းမၿပီး ဘြဲ႔မရသူေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြနဲ႔ ေ၀းၿပီေပါ့။ ခု ဒါမ်ဳိးေတြ မရွိေတာ့ဘူး” လို႔ေျပာတယ္။
ၾကြက္က
“ မွန္တာေပါ့။ က်ဴပ္တို႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလွည့္စားခံခဲ့ၾကရတာ။ ဒါေၾကာင့္ သင္႐ိုးေဟာင္းႀကီးကို ေတာ္လွန္ပစ္ရမယ္။ စနစ္ေဟာင္းက က်ဳပ္တို႔ကို စနစ္တက်ဖ်က္ဆီး ႏွိမ္ထားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားတာ။ ဒါ တိရစၧာန္အခြင့္ကို ခ်ဳိးေဖာက္တာ”
သာလိကာမကလည္း
“ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခြင့္အေရး တိရစၧာန္တိုင္းရဲ႕ အခြင့္အေရးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ေပးၾကပါ”
ပက္က်ိက
“ေတာင္းဆိုၿပီး ေအာ္ေနတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ အဲဒီ အခြင့္အေရးကို ဘယ္သူေတြက အာမခံခ်က္ေပးမလဲ”
ဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယတန္းစားအုပ္စု၀င္ တိရစၧာန္ေတြဟာ ေတာအုပ္မ်ဳိးႏြယ္စုေကာ္မီတီေခါင္းေဆာင္ေတြထံ ခ်ီတက္ၿပီး မိမိတို႔ဆႏၵကိုေဖာ္ထုတ္ျပၾကတယ္။ အဲဒီေကာ္မီတီမွာ တိရစၧာန္ပညာရွင္ေတြ၊ ပညာေရးဆိုင္ရာ သင္႐ိုး ၫႊန္းတမ္းေရးဆြဲေရးေကာ္မီတီ၀င္ေတြလည္း ရွိေနၾကတယ္။
ၾကက္ဆင္က အဖြဲ႔ကိုယ္စား
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခု ဒီကိုေရာက္လာၾကတာ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ တရားမမွ်တတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကို ဆႏၵျပဖို႔ျဖစ္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကို အလိုရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ေနပါတယ္။ အဲဒါကို အသိအမွတ္ျပဳေပးၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ပညာေရးတန္းတူညီမွ်ခြင့္ရွိပါတယ္။ ခံစားပိုင္ခြင့္ အခြင့္အေရးေတြလည္းရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း ေခါင္ေဆာင္ပိုင္းမွာ ပါ၀င္ေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္ခြင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္” ဟုေျပာလိုက္သည္။
ၾကက္ကလည္း
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပိုင္ခြင့္ကို အခြင့္အေရးတစ္ခုအေနနဲ႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ကဲ တိရစၧာန္ႀကီးမင္းတို႔က ဘယ္လိုျဖည့္ဆည္းေပးမွာလဲ။ သဘာ၀တရားအရ၊ အေျခအေနအရ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ ဆင္ေျခမေပးပါနဲ႔။ တိရစၧာန္အခြင့္အေရးအရ တိရစၧာန္တိုင္း ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္။ အားလံုးသေဘာမတူ မေထာက္ခံရင္ လည္း ခင္ဗ်ားတို႔ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ပိုင္ခြင့္ မရွိသင့္ဘူး”
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေျမေခြးကထၿပီး
“မင္းတို႔လို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းေတြကမ်ား ရာရာစစ” ဟုေျပာလိုက္သည္။
ၾကက္ဆင္က ေျမေခြးကို ယဥ္ေက်းစြာျဖင့္
“ရာရာစစဆိုတဲ့စကားကို မသံုးပါနဲ႔။ အားလံုးတန္းတူအခြင့္အေရးေတြရွိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ အတြက္ သတ္မွတ္တဲ့ပညာေရးနဲ႔ ဘြဲ႔ရပိုင္ခြင့္ရွိသလို၊ က်ဳပ္တို႔လည္း က်ဳပ္တို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပညာေရးနဲ႔ ဘြဲ႔ရပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးပန္းတိုင္က ပညာတတ္ျဖစ္ေရးဆိုရင္ အဲဒါကို ကိုယ့္နည္းကိုယ္ဟန္နဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ရွိသင့္ပါတယ္”
ေျမေခြးက
“မျဖစ္ႏိုင္တာကို မေျပာၾကနဲ႔။ မင္းတို႔လည္း မင္းတို႔နည္း မင္းတို႔ပညာ မင္းတို႔ေက်ာင္းနဲ႔ ဘြဲ႔ရေတြျဖစ္လာ။ ငါတို႔လည္း ငါတို႔နည္းေတြနဲ႔ ဘြဲ႔ရလာတယ္ဆိုရင္ စံဆိုတာ ဘယ္လိုသတ္မွတ္ ရေတာ့မွာလဲ။ ငါတို႔အတိုင္း မလုပ္ႏိုင္တဲ့ ပညာေရးကို ပညာေရးလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ဘြဲ႔ေပးရမွာလား” လုိ႔ျပန္ၿပီးရန္ေထာင္တယ္
ၾကက္ဆင္က မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္လာလို႔ စားပြဲေပၚ ခုန္တက္လိုက္ၿပီး ေျမေခြးကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အားလံုးၾကားေအာင္
“ေကာင္းၿပီေလ ဒါဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ား တန္းတူညီမွ်တဲ့ အခြင့္အေရးရေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုတာ ပညာရွိေျမေခြးမင္းက ေျပာၾကားစမ္းပါအံုး”
ေျမေခြးက သြားၿဖဲျပလိုက္ၿပီး အစြယ္ေတြကိုပါထုတ္ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ
“ဒီမွာေလ ငါတို႔မွ အစြယ္ေတြရွိတယ္။ မင္းတို႔မွာ အစြယ္ေတြရွိသလား။ ဒါဆိုရင္ တန္းတူညီမွ်ခြင့္ေတြ ေတာင္းဆိုဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္သလား”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေျမေခြးဟာ ၾကက္ဆင္အေပၚ ခုန္အုပ္လိုက္ၿပီး တစ္စစီ ဆြဲဖ်က္ကာ အားလံုးေရွ႕မွာ တကၽြတ္ကၽြတ္ ၀ါးစားလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ပညာေရးမွာ တန္းတူညီမွ်အခြင့္အေရးေအာ္သံေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္။ တိရစၧာန္ေတြ လည္း ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲ၀ါဒကို ဆက္လက္က်င့္သံုးၿပီး မူလအတိုင္းေနထိုင္ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အစဥ္အလာမဟုတ္တဲ့ပညာေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို တိရစၧာန္ေတြ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ စားသူနဲ႔ အစားခံ၊ ႀကီးႏိုင္ငယ္ၫွင္း၀ါဒ ဆက္လက္ထြန္းကားတယ္။ အင္အားရွိသူ၊ အေျပးျမန္သူ၊ အျမင့္ခုန္ ႏိုင္သူေတြ ဆက္လက္ႀကီးစိုးတယ္။ ေတာအုပ္ထဲမွာ အင္အားရွိသူ၊ အေျပးျမန္သူ၊ အျမင့္ခုန္ႏိုင္သူေတြ ဆက္လက္ ႀကီးစိုးတယ္။ ေတာအုပ္ထဲမွာ ဒီအတိုင္းပဲရွိေနတယ္။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။
တင္ညြန္႔

ယေန႔ အိႏၵိယ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ အခက္အခဲမ်ား

အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္ ကမၻာေပၚတြင္ အဆင္းရဲဆုံး ႏိုင္ငံတခုျဖစ္သည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာသာ ဆင္းရဲေသာ ႏိုင္ငံ မဟုတ္၊ လူမႈေရး အေနျဖင့္သာ ဆင္းရဲေသာနိုင္ငံမဟုတ္၊ ဘာသာေရးအရသာ ဆင္းရဲေသာ ႏိုင္ငံမဟုတ္၊ အလုံးစုံဆင္းရဲ ေသာႏိုင္ငံျဖစ္ပါသည္။
အိႏၵိယႏို္င္ငံသည္ ဆင္းရဲေသာႏိုင္ငံအျဖစ္ေသာ္လည္း မည္မွ်အထိ ဆင္းရဲသည္ကို ဘယ္သူမွ ေသခ်ာ မသိရွိေပ။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ တြင္ ဆင္းရဲမြဲေတမႈႏွင့္ဆက္စပ္ၿပီး လူအမ်ားအျပားေန႔စဥ္ ေသးဆုံးေနသည္။ ႏိုင္ငံတကာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ အညြန္းကိန္းတြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္ အာဖရိက ထက္မ်ားစြာ ဆင္းရဲေၾကာင္း ေတြ႔ရွိရသည္။ ေအာက္စ္ဖို႔ဒ္ တကၠသိုလ္မွ လုပ္သည့္ သုေတသန စစ္တမ္းတြင္ ေဖၚျပထားသည္။
၁။ ေငြေၾကးေဖါင္းပြမႈ ျမင့္မားျခင္း
လုပ္ခလစာ တိုးျမင့္လာမႈေၾကာင့္ အိမ္ျခံေစ်းႏႈန္းမ်ား ျမင့္တက္ျခင္း၊ အစားအေသာက္ေစ်းႏႈန္း ျမင့္တက္ျခင္း စသည္တို႔ကို ႀကဳံေတြ႔ေနရသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ အိႏၵိယ၏ ေငြေၾကးေဖာင္းပြႏႈန္းသည္ ၇ ရာခိုင္ႏႈန္းထိရွိသည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးဖြံံ႔ၿဖိဳးမႈႏွင့္အတူ ေငြေၾကး ေဖာင္းဖြႏႈန္း ျမင့္တက္လာဖြယ္ရွိသည္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းမ်ား၏ အညြန္းကိန္းျမင့္တက္မႈသည္ ၆.၆ ရာခိုင္ႏႈန္းထိရွိသည္။
၂။ အမ်ိဳးသမီး ပညာမတတ္သူမ်ား
အိႏၵိယႏိုင္ငံသည္ အဂၤလိပ္စကား ေျပာႏႈန္းျမင့္မားမႈေၾကာင့္ အက်ိဳးအျမတ္ ရရွိေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ႏိုင္ငံ့လူဦး၏ အမ်ားစုတြင္ စာမတတ္သူမ်ားျပားေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ အမ်ိဳးသမီးဦးေရ ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္မွာ စာတတ္ေျမာက္မႈမရွိေပ။
၃။ အေျခခံ အေဆာက္အဦး ညံ့ဖ်င္းျခင္း
အိႏၵိယႏိုင္ငံသားအမ်ားစုသည္ အေျခခံေရ ရရွိမႈကင္းမဲ့ေနဆဲျဖစ္သည္။ ျပည္သူ႔ ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းမ်ားမွာ ဗ်ဴရိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ယႏၱရားေၾကာင့္ အခက္အခဲရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သစ္သီး၀လံ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ေစ်းကြက္သို႔ အခ်ိန္မွီ ေရာက္ရွိသည္။ ဤအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အိႏၵိယႏို္င္ငံ စီးပြားေရးမွာ အခက္အခဲႀကဳံေတြ႔ေနရဆဲ ျဖစ္သည္။
၄။ အေႂကြးျပန္ည္ဆပ္မႈ က်ဆင္းေနျခင္း
အိႏၵိယ ႏိုင္ငံတြင္ ႏုိင္ငံျခားအရံေငြ စုေဆာင္းမႈအမ်ားအျပားရွိေသာ္လည္း လုိေငြျပမႈသည္ ဆက္လက္က်ဆင္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သို က်ဆင္းမႈ ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ အိႏၵိယ၏ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈႏႈန္း ျမင့္မားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၀ယ္လိုအားသည္ ေရာင္းလိုအားထက္ ျမင့္မားမႈေၾကာင့္ စားသုံးသူမ်ားမွာ သြင္းကုန္၏ အေပၚတြင္ မွီခိုေနရသည္။
၅။ ေႂကြးၿမီထူေျပာျခင္း
အိမ္ေျမျခံ ၀ယ္ယူမႈသည္ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္က ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထိ ျမင့္တက္လာခဲ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ အိမ္ေျမ ေစ်းထိုးတက္ေနပါက ျပသနာမ်ား ျဖစ္ေပၚေစႏိုင္သည္။ အတိုးႏႈန္းထားမ်ား ျမင့္တက္လာပါက အေၾကြးျပန္ဆပ္မႈ နည္းပါးလာၿပီး၊ အနာဂါတ္ကာလ၏ စားသုံးမႈကို ထိခိုက္ေစ ႏိုင္သည္။
၆။ မညီမွ်မႈ ႀကီးထြားလာျခင္း
အိႏၵိယ၏ တိုးတက္မႈသည္ ဆင္းရဲတြင္းနက္မႈကို ကုစားေပးႏိုင္မည္ဟု ယခုထက္တိုင္ ေမ်ာ္လင့္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး တိုးတက္မႈသည္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံ၏ ကြၽမ္းက်င္လုပ္သားႏွင့္ ခ်မ္းသာသူမ်ားကိုသာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္း ေစခဲ့သည္။ ေက်းလက္ေန ျပည္သူမ်ားမွာ အက်ိဳးခံစားခြင့္ မရရွိေပ။ အိမ္ေျခ ၇၈ သန္းမွာ လ်ပ္စစ္မီး မရွိေပ။ ႏိုင္ငံလူဦးေရ၏ ၃၃ ရာခိုင္ႏႈန္း မွာ တေန႔၀င္ေငြ တစ္ေဒၚလာ ေအာက္တြင္ ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။
၇။ ဘတ္ဂ်က္ လိုေငြျပမႈ ျမင့္မားေနျခင္း
ဖြ႔ံၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံမ်ားၾကားတြင္ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံသည္ ဘတ္ဂ်က္ လိုေငြျပမႈ အ ျမင့္ဆုံး ျဖစ္သည္။ လိုေငြျပမႈသည္ စုစုေပါင္း ျပည္တြင္းအသားတင္ ထုတ္ကုန္၏ ၈ ရာခိုင္ႏႈန္းထိရွိသည္။ ျပည္သူ႔ ၀န္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား ျဖစ္သည့္ က်န္းမာေရးနဲ႔၊ ပညာေရးက႑တြင္ ရင္းႏႈီးျမွဴတ္ႏႈံမႈ နိမ့္ပါးေနဆဲ ျဖစ္သည္။
၈။ တင္းက်ပ္ေသာ အလုပ္သမား ဥပေဒ
အစိုးရ၏ သေဘာတူညီမႈ မရွိဘဲ လုပ္ငန္းရွင္မ်ားအေနျဖင့္ အလုပ္သမား ဦးေရ  ၁၀၀ ကို အလုပ္ထုတ္ပိုင္ခြင့္ မရွိေပ။ ဤ ဥပေဒသည္ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏႈီးျမွဴတ္ႏႈံမႈကို ဆုတ္ယုတ္ေစသည္။ အလုပ္သမား သမဂၢတို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးပါတီ တို႔၏ လက္ကိုင္တုတ္ ျဖစ္သည့္ အတြက္ အေရးႀကီးေသာ ဥပေဒ ေျပာင္းလဲမႈကို မလုပ္ႏို္င္ေပ။ ပညာေရးသည္ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးတြင္ အဓိက ေနရာတြင္ ပါေနေသာ္လည္း လ်စ္လ်ဴရွဴ ခံေနရဆဲ ျဖစ္သည္။
ေစာျပည့္ညိဳ  
Sources; Problems facing India today - overpopulation, illiteracy, corruption