“လူပ်ံေတာ္မ်ားကို ႀကဳိဆိုၾက”
စာေရးသူ လူ႔ျပည္ျပန္ေရာက္မွ နာမည္ေက်ာ္ ရဟန္းပ်ဳိမ်ား လူပ်ံေတာ္ဘဝသို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည္မွာ ႏွစ္ပါးပင္ ရွိေလၿပီ။ ႏွစ္ပါစလုံး ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူမ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။ တစ္ပါးက ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ ထင္ရွားသူျဖစ္ၿပီး၊ က်န္တစ္ပါး မွာ သာသနာေလာက၌ ထင္ရွားသူ ျဖစ္ေလသည္။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ကမၻာေက်ာ္ ဆရာေတာ္ေလးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။
တစ္ပါးကား- ဦးဂမၻီရ ျဖစ္ၿပီး၊ တစ္ပါးမွာ ဦးဣႏၵာစရိယာဘိဝံသ(မစိုးရိမ္စာသင္သား) ျဖစ္ေပသည္။
“ေဘာလုံးပဲြတရားႏွင့္ ဂမၻီရပ်ားရည္”
ဦးဂမၻီရႏွင့္ လူခ်င္းမေတြ႕ဆုံးဖူးေသာ္လည္း အိုးဘိုမွာေနရစဥ္တြင္ အဆက္အသြယ္ရွိခဲ့ေပသည္။ မိမိက ေရွးဦးစြာ ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းႀကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတင္းၾကားသည္ႏွင့္ လွမ္း၍ဆက္သြယ္ကာ မိတ္ဆက္စာေပး၍ အားေပးစကား ေျပာခဲ့ဖူး၏။ အေၾကာ္အေလွာ္မ်ားလည္း လွဴလုိက္ပါ၏။
ဦးဂမၻီရထံမွ ျပန္စာရခဲ့ပါ၏။ ၂၀၀၂-အင္းစိန္ရြာမမွာ “အၿမဲ႐ႈံးေနေသာ ေဘာလုံးပြဲ” ေဟာစဥ္က သူဟာအႀကီးတန္း သင္တန္းသားအျဖစ္ တရားနာခဲ့ရေၾကာင္း၊ ဓာတ္ပုံကင္မရာျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္သည့္ ဦးဇင္းတစ္ပါးမွာ သူသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပါဝင္ေလ၏။
စာႏွင့္အတူ ပ်ားရည္တစ္ဘူးလည္း ပါလာေလသည္။ တပည့္လည္းျဖစ္၊ ကပၸိယလည္းျဖစ္သူ အတူေန ေမာင္ေၾကး ႐ုပ္ကား “ဂမ႓ီရပ်ားရည္”ဟု အမည္ေပးေလသည္။ ဦးဂမ႓ီရ လွဴလိုက္ေသာပ်ားရည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ နာမည္ေပးျခင္း ျဖစ္၏။ “ဂမ႓ီရပ်ားရည္” ေလ်ာ႔သြားလ်င္ တစ္ျခားပ်ားရည္ႏွင့္ ေရာကာ “ပြား”ထားျပန္၏။ ညေနတုိင္း ဆရာေတာ္ “ဂမ႓ီရပ်ားရည္” ဘုရားဟု ဆိုကာ ကပ္ရွာေလေတာ့၏။ ဦးဂမ႓ီရကို ထိုသို႔ပင္ ေလးစားၾကည္ညဳိၾကေလသည္။
“စအဖေၾကာင့္ စိတၱဇျဖစ္ခဲ့ရေလသေလာ”
ဆက္လက္၍ ၎စာထဲ၌ ေငြေၾကးကိစၥမ်ားေၾကာင့္ သိကၡာခ်ထားခဲ့ရေၾကာင္း၊ ရဟန္းတစ္ပါး မဟုတ္ေတာ့ေၾကာင္း လည္း ပါဝင္ေလသည္။
သူ႔စာဖတ္ရသူတိုင္းက “စိတ္ပုံမွန္ မရွိေတာ့ေၾကာင္း” ေကာက္ခ်က္ခ်ၾက၏။ ဆက္လက္စုံစမ္းၾကည့္ရာ စစ္ေၾကာေရး ကာလမွာ‘စအဖ’၏ ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈကို အလူးအလဲ ခံခဲ့ရေၾကာင္း၊ အသက္က ငယ္ငယ္၊ ေလာကဓံကႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ တစ္ပါးတည္းေနရသည့္ ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းရခက္ခဲေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း စိတ္က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့ဟု သိရျပန္ပါသည္။
“တစ္ေယာက္တည္း ေပါက္ကဲြေနတဲ့သူ”
စာေရးသူက တရားအားထုတ္ဖို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္၏။ တရားအားမထုတ္ဖူးေၾကာင္းႏွင့္ အလုပ္ေပးတရား စာအုပ္မ်ားရွိက ပို႔ေပးပါရန္ စာျပန္သျဖင့္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ “ဝိပႆနာ႐ႈနည္းက်မ္း” စာအုပ္ေလးကို ပို႔ေပးလိုက္၏။
အသက္ကငယ္ငယ္၊ အေတြ႕အႀကဳံကႏုႏု၊ စိတ္ဓာတ္ကျပင္းျပင္း၊ သမာဓိအလုပ္ကနည္းနည္း ျဖစ္ေန၍ အၿမဲတမ္း တစ္ေယာက္တည္း ေပါက္ကြဲေနပုံ ရေလသည္။ မၾကာခဏ သူ႔အေၾကာင္းသာ ၾကားေနရေလ၏။
“တစ္ကိုယ္ေတာ္တုိက္ပဲြ သူဆင္ႏြဲ”
သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ဦးဂမၻီရ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသံ ၾကားရပါေတာ့၏။ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရး ဒို႔အေရး” ေအာ္သည္။ “ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရး ဒို႔အေရး”လည္း ေၾကြးေၾကာ္သည္။ တစ္ျခား ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်လည္း ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုသည္ဟု ၾကားရ၏။
ယုံၾကည္ခ်က္က ျမင့္မား၊ ခံယူခ်က္က ျပင္းထန္လြန္း၍ ထင္သည္။ ေထာင္ကေခ်ာ့ေမာ့၍ ေကၽြးသည္ကိုပင္ လုံးဝမစား၊ ေထာင္မွဴးကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ၿပီး ေကၽြးသည္ကိုလည္း တို႔ထိ၍ပင္ မၾကည့္ေပ။ ေန႔ေရာညပါ ဝန္ထမ္းမ်ား အလွည့္က် စနစ္ျဖင့္ ေစာင့္ၾကပ္အိပ္ၾကရ၏။ တစ္ဆင့္ ၾကားသိရသည္မွာ ဦးဂမၻီရသည္ “ေရလည္း လုံးဝမေသာက္”ဟု ဆို၏။ အစားမစား ေရမေသာက္ဘဲ သုံးရက္တိတိေနေသာ္လည္း က်န္းမာေရးက ေကာင္းေနဆဲ။ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ေအာ္ႏိုင္ဆဲ။ စိတ္အားတက္ၾကြ စြာ လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းႏိုင္ဆဲပင္ ရွိေနေသး၏။
“မိမိပေယာဂမွ ကင္းပါ့မည္ေလာ”
မိမိသည္- သတင္းရလွ်င္ ရခ်င္း၊ ေရႊေမာင္အိမ္သို႔ သတင္းပို႔လိုက္၏။ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္ေလာ မသိ။ ေရႊေမာင္အိမ္၌ ဦးဂမၻီရ၏ မိသားစုေရာက္ေနေလသည္။ ညေရာက္သည့္အခါ မယ္ေတာ္ေဒၚေရးက ေဆာ္ေၾကြးေလေတာ့၏။ ဦးဂမၻီရ၏ ေတာင္းဆိုမႈက ျမင့္မားလြန္းေန၍ အစိုးရက လိုက္ေလ်ာမည့္ပုံ လုံးဝမရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ေတာင္းဆိုရင္း အသက္တစ္ခု အဆုံး႐ႈံးမခံႏုိင္ေသာေၾကာင့္ တိုက္႐ုံးသို႔သြားကာ အရာရွိႏွင့္ ေတြ႔ဆုံလိုက္၏။ “ဦးဂမၻီရႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္ေပးပါ၊ အစာျပန္စားေအာင္ ေျပာေပးပါ့မယ္”ဟု တင္ျပခဲ့၏။ မိမိက ညေနအခ်ိန္မွာ ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ တိုက္ဆိုင္သည္ေလာ မေျပာတတ္ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေထာင္ဖြင့္သည္ႏွင့္ ‘ဦးဂမၻီရ ေထာင္ေျပာင္းသြားေၾကာင္း’ သိလိုက္ရေပေတာ့၏။
“လူခ်င္းမဆုံသလို မူခ်င္းလည္း မဆုံႏုိင္ေတာ့ၿပီ”
၎ေနာက္ သူ႔သတင္းေတြက အေတာ္စုံသည္။ ခႏၱီးေထာင္ေရာက္သြားၿပီဟု လည္းေကာင္း၊ ကေလးေထာင္ေျပာင္းရ ျပန္ၿပီ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ကေလးေထာင္မွာ ဘာသံၾကားရျပန္သည္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ စုံ၍စုံ၍ ေနေပေတာ့၏။
ဤသို႔ျဖင့္ 13.1.2012-ရက္ေန႔တြင္ မိမိတို႔ လူ႔ျပည္သို႔ အတူျပန္ေရာက္ၾက၏။ ထို႔ေနာက္ မ်ားမၾကာမီ ဦးဂမၻီရက ဖုန္းနံပါတ္ေမးခိုင္း၍ ဟုဆိုကာ ေမးလာၾက၏။ သို႔ေသာ္ ယခုခ်ိန္ထိ တစ္ခါမွ် မဆက္သြယ္ခဲ့ပါ။
ခ်ိပ္ခြါ သတင္းေတြၾကားရသည္။ ကမၻာေအး သတင္းေတြၾကားရသည္။ ျပန္ေခၚျပန္ထိမ္း သတင္းေတြ ၾကားရသည္။ DVB-ထဲမွာလည္း ႐ုပ္သံ ျမင္ၾကားရျပန္၏။ မဂၢင္ေက်ာင္းကိစၥ ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ေျပာဆိုေနပုံမ်ား ျဖစ္၏။
စာေရးသူႏွင့္ အျမင္ခ်င္း မတူ႐ုံတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ “ကမၻာေအးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ျပည္သူလူထု၊ သံဃာထုတို႔ အကုသိုလ္တုိးပြား အျပစ္ဆိုးဝါးလာမည့္ အေရးကို ေတြးပူေနခ်ိန္တြင္” ျပည္တြင္းျပည္ပမွ ဦးဂမၻီရလုပ္ရပ္အေပၚ ဝီရသူ၏ သေဘာထားကို မၾကာခဏ ေမးျမန္းလာၾကသျဖင့္ “ဝီရသူ သေဘာထား” ထုတ္ျပန္ကာ ေထာက္ခံထိုက္သည့္ အခ်က္ကို ေထာက္ခံ၍၊ ႐ႈက္ခ်ထိုက္သည့္ အခ်က္ကို ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ေပသည္။ ထုိအခါ စာေရးသူအားလည္း ေထာက္ခံၾက၊ ႐ႈတ္ခ်ၾကႏွင့္ ေကာင္းကင္ တိုက္ပြဲ ဆင္ႏြဲမိလ်က္သား ျဖစ္ေနၾက၏။ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းသည္ပင္။
တစ္ေန႔ စာေရးသူ-အင္တာနက္ အသုံးျပဳေနစဥ္ ဒကာတစ္ဦးက မက္ေဆ့ခ်္ ပို႔လာ၏။ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးမွ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ Myanmar Express.ဆိုဒ္ပါ ဦးဂမ႓ီရသတင္း ျဖစ္၏။ သကၤန္းလဲပုံ- ေခါင္းကြဲပုံမ်ား စုံလင္ေလသည္။ comment.ေပးထားသူမ်ားမွ တစ္ခ်ဳိ႕စာမ်ားမွာ လြန္စြာၾကမ္းတမ္း ႐ုိင္းပ်သည္ကို ေတြ႕ရေပသည္။
ေနာက္ဆုံး၌ ဦးဂမ႓ီရ လူဝတ္လဲသည့္ သတင္းၾကားရ၏။ က်န္းမာေရးမေကာင္းေသာေၾကာင့္ဟု သိရ၏။ စိတ္က်န္း မာေရးကို ဆုိလိုပုံရ၏။ ႏိုင္ငံေရးေလာက၌ ျမန္မာမွာသာမက ကမ႓ာမွာပါ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ ႏိုင္င့ံသားေကာင္းတစ္ပါး (ရဟန္းဘဝမွ လူ႔ဘဝသို႔) ဘဝေျပာင္းသြားခဲ့ေပၿပီတကား။
“မစိုးရိမ္စာသင္သားႏွင့္ ဓမၼာစရိယသင္တန္း”
စာေရးသူ ျမစ္ၾကီးနား၌ ေနစဥ္ကျဖစ္သည္။ တပည့္ေလးတစ္ပါး ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႕၏။ ထိုတပည့္ေလးႏွင့္အတူ သတင္းတစ္ပုဒ္ပါလာ၏။ မစိုးရိမ္စာသင္သား (ဦးဣႏၵာစရိယာဘိဝံသ) ဧရာဝတီတိုင္း ႀကံခင္းၿမဳိ႕ နဝင္းဂုဏ္းေက်ာင္းတုိက္၌ ဓမၼာစရိယသင္တန္း သြားေရာက္ပို႔ခ်ေပးေၾကာင္း၊ အထူးတရားပြဲမွာလည္း တရားေဟာခဲ့ေၾကာင္း ျဖစ္၏။
ဧရာဝတီတုိုင္း၊ ႀကံခင္းၿမဳိ႕၊ နဝင္းဂုဏ္းေက်ာင္းတိုက္၌ က်င္းပေသာ ေႏြရာသီဓမၼာစရိယ သင္တန္းႀကီးကို စတင္တည္ ေထာင္သူမွာ စာေရးသူပင္ျဖစ္ေလသည္။ စာေရးသူ၏ အဘုိးေတာ္သူ သက္ေတာ္(၉၁)ႏွစ္ သိကၡာ(၇၂)ဝါရွိ ဆရာေတာ္ဦးဇာဂရ (ဘဘုန္း)ထံမွ အေမြရထားသည့္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးျဖစ္၏။ ထိုေက်ာင္းတိုက္ႀကီးကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးဣႆရိယ (သာသနဓဇဓမၼာစရိယ)အား အပ္ႏွံလွဴဒါန္းကာ မိမိကိုယ္တိုင္ကား ေႏြရာသီမွာ သင္တန္းဖြင့္ စာခ်၍ ကူညီခဲ့ေလသည္။ ေလးၾကိမ္ေျမာက္သာ ပို႔ခ်ရေသးခ်ိန္တြင္ ပါေတာ္မူခဲ့ရာ ယခုဆိုလွ်င္ ထိုသင္တန္းႀကီးသည္ (၁၃)ႀကိမ္ေျမာက္ပင္ ေရာက္ရွိ၍ ေနေပၿပီ။ မိမိမရွိေသာ္လည္း မိမိႏွင့္တန္းတူ အဘိဝံသဘြဲ႕ရ ဆရာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္၍ ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအထဲတြင္ အရွင္ဣႏၵာစရိယာဘိဝံသ(မစိုးရိမ္စာသင္သား)လည္း ပါဝင္ေလသည္။ စိတ္ထဲ၌ႀကိတ္၍ ေက်းဇူးတင္ေနမိ၏။
မစိုးရိမ္စာသင္သားကား စာေရးသူကဲ့သို႔ပင္ စီနီယာႏွင့္ ဂ်ဴနီယာ စာသမား ကဗ်ာသမားတစ္ပါး ျဖစ္ေလသည္။ စာေရးသူ သဟာယေက်ာင္း နာယကအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ မစိုးရိမ္စာသင္သားက နာယကေလာင္းအျဖစ္ ပူးတြဲအုပ္ခ်ဳပ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ စီနီယာႏွင့္ ဂ်ဴနီယာဟုသုံးလွ်င္ ရမည္ေလာ မေျပာတတ္ေပ။ စာေရးသူ ေထရဝါဒတိုက္ပြဲ၊ စာအုပ္ထုတ္စဥ္က စာေရးသူအားမ်ားစြာ အကူအညီေပးခဲ့ေလသည္။
“ေဖာက္ေသာလမ္းႏွင့္ ေလွ်ာ္ေသာလမ္း”
စာေရးသူ အိုးဘုိေတာရမွာ အဓိ႒ာန္ဝင္စဥ္ ဝိဘဇၨဝါဒီ- ေရးေသာ “အမွားဝကၤဘာ”စာအုပ္ကို ဖတ္႐ႈရ၏။ ဝိဘဇၨဝါဒီ ဆုိသည္မွာ မစိုးရိမ္စာသင္သားပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ခန္႔မွန္းႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ သေဘာက်ခဲ့၏။ ေထာက္ခံခဲ့၏။ အားေပးခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ လူခ်င္းကား အဆက္အသြယ္ မရေသးေပ။
ထုိ႔ေနာက္ မိုးျပာအရွင္ဉာဏတို႔၊ ျမစ္ႀကီးနား ဦးဝိစိတၱသာရာဘိဝံသတို႔ကုိ စြဲခ်က္တင္ကာ အဓမၼဝါဒမ်ားကို ေခ်မႈန္းတိုက္ ထုတ္လ်က္ရွိေၾကာင္း သိရျပန္ပါ၏။ ပို၍ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါေလသည္။ သုေတသနေတြအားေကာင္း၊ အေထာက္အထားေတြျပည့္စုံ၊ အေရးအသားေတြျပတ္သား၊ အဆုံးအျဖတ္ေတြ ခိုင္မာသည္ကုိေထာက္က ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ မည္မွ်ျမင့္မား၊ မည္သို႔ အားေကာင္းမည္ဆိုသည္ကို ခန္႔မွန္း၍ပင္ ၾကည့္ႏိုင္ၿပီျဖစ္ေပသည္။
ကိုယ္ေဖာက္ေသာလမ္း မဟုတ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ေသာလမ္းကို ေလွ်ာက္သူမ်ားျဖစ္၍ သာဓုေခၚမိ၏။ တစ္ဗိုလ္က် တစ္ဗုိလ္တက္ စနစ္ျဖင့္ အဓမၼဝါဒီကို ေခ်မႈန္းရေကာင္းမွန္း သိသည့္အခ်က္ႏွင့္ပင္ ၾကည္ညဳိေလးစားရေလသည္။
“သတင္းဆိုးမို႔ မတိုးဝံ့ေတာ့ၿပီ”
ဤသို႔ျဖင့္ မဲဇာလြန္ေတာရမွ အဓိ႒ာန္ေပါက္၍ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္သည္တြင္ မစိုးရိမ္စာသင္သား သတင္းကို တိက်ခိုင္ လုံစြာ သိခဲ့ရျပန္ေလသည္။ ဘဝေျပာင္းေတာ့မည္၊ လူဝတ္လဲေတာ့မည္ ဆိုသည့္ သတင္းျဖစ္၏။
စာေရးသူမွာ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ရွိေသာ္လည္း ဖုန္းမဆက္ဝံ့ပါ။ ရန္ကုန္သို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါေရာက္ေသာ္လည္း သူ႔ထံမသြားခဲ့ပါ။ သူ႔ကုိတားမိလွ်င္ ဆရာလုပ္သည္ ထင္မည္စုိးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ၏။ တားမရမွန္း သိေသာ္လည္း တားမိမည္မွာ အမွန္ပင္။
“ေနာင္႐ုိးအရွင္ စာသင္သားျဖစ္ေလသေလာ”
စာေရးသူနာယက မျဖစ္ခင္ နာယကေလာင္းဘဝ၌ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ရွိစဥ္က ေလာကဓံကို မခံႏိုင္၍ တုိက္ေျပာင္းေတာ့မည့္ အေၾကာင္း ၾကားရသည့္အခါ မိမိကိုယ္တိုင္ သူ႔ထံသြား၍ လ-ပိုင္းေလးေလာက္ ေအာင့္အီးသီးခံေပးဖို႔၊ ေမြးေန႔ေက်ာ္လြန္က အားလုံး ေအးေဆးသြားေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာကာ ေမတၱာရပ္ခံ တားျမစ္ခဲ့ဖူးေလသည္။ ထုိစဥ္က သူသည္ မိမိဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာခဲ့ဖူးေလသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္၌မူ ဘုရင့္ေနာင္ ေဖာင္ဖ်က္သည့္ ‘ေနာင္႐ုိး’အသြင္ေဆာင္ကာ ‘ရန္ကုန္ေျပာင္းေတာ့မည့္ အေၾကာင္း လာေလွ်ာက္ေလ၏။’ စာအုပ္စာတန္းေတြလည္း အားလုံးေပးပစ္၊ စြန္႔ႀကဲပစ္ခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္၍ တားလည္းအက်ဳိးရွိေတာ့မည္ မထင္ရကား လုံးဝမတားျဖစ္ခဲ့ေပ။ ယခင္တစ္ခါတားခဲ့ဖူးျခင္းေၾကာင့္ မတားႏုိင္ေစရန္ ယခုကဲ့သို႔ တိတ္တစ္ဆိတ္ ႀကဳိတင္စီစဥ္ခဲ့ ျခင္းလည္း ျဖစ္ေပမည္။
ယခု ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္၌ကား “မျပင္ေတာ့ၿပီ”ဟု ၾကားရျပန္၏။ မိုးျပာဝါဒကို သုဓ္သင္ႏိုင္ခဲ့၍ သာသနာေတာ္ တစ္ရပ္လုံးက ခ်ီးက်ဴးၾက၊ ၾကည္ညိဳၾက ေလးစားၾကႏွင့္ အေတာ္ပင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သူတစ္ပါး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာသနာေရးဌာနမွ အရာရွိတစ္ဦးက မိမိအား “ဦးဣႏၵာစရိယကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ တကယ္ဆို ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာင္ ေပးသင့္တာ”ဟူ၍ ေလွ်ာက္ဖူးေလသည္။ ထိုအရာရွိ ေလ်ာက္ထားသည့္အတိုင္း ဘြဲ႕တံဆိပ္တစ္ခုခု ခ်ီးျမႇင့္မည္ဆိုလွ်င္ စာေရးသူ ဦးေဆာင္က ျဖစ္ႏုိင္မည္ဟု ယူဆကာ လူဝတ္လဲမည့္ အစီအစဥ္ ျပင္ဆင္ႏိုင္ဖြယ္ရွိ/မရွိ စုံစမ္းရျပန္၏။ ထိုအခါ “ေနာင္ရုိး” စီမံကိန္းႀကီး ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။
“ပါရမီကုန္ၿပီဟူ၍သာ”
အခ်ဳိ႕ေသာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ေတြလို ႐ႈပ္ေပြသံလည္း မၾကားရ။ သာသနာေတာ္မွာ မေပ်ာ္ေမြ႕သူလည္း မဟုတ္။ သာသနာေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား မေအာင္ျမင္ျခင္းဟူ၍လည္း မရွိပါဘဲ တားဆီးမရေလာက္ေအာင္ လူဝတ္လဲလိုစိတ္မ်ား ေပၚေပါက္ေနသည္ မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေနေပ၏။ ပါရမီက ဤမွ်သာဟူ၍သာ ေျပာရေတာ့မလိုပင္။
“မစိုးရိမ္စာသင္သား လူထြက္သြားၿပီလို႔ ၾကားတယ္” ဟုတ္ပါသလားဘုရား။ “ဆရာေတာ္သိပါသလား ဘုရား” “ဆရာေတာ္ၾကားမိပါရဲ႕လား ဘုရား” ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဖုန္းထဲမွ ၾကားရ၏။ မူလအစီအစဥ္ေတာ့ ရွိေၾကာင္း၊ ယခု-ထြက္မထြက္ေတာ့ မသိရေသးေၾကာင္း ျပန္ေျဖရသည္က မ်ားေလသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚေပါေရႊထံ ဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္မွသာ လွ်င္ အတိအက် သိရပါေတာ့၏။ “9.5.2012-ရက္ေန႔၌ လူထြက္သြားသည္။ တုိက္ခန္းတစ္ခုမွာေနသည္။ ေနရပ္လိပ္စာ မသိရေသး၍ လူခ်င္းမေတြ႕ရေသး”ဟုဆုိေလ၏။
ႏွေျမာၾကသူမ်ားလည္း ရွိမည္။ သနားၾကသူမ်ားလည္း ရွိမည္။ ဝမ္းသာၾကသူမ်ားလည္း ရွိမည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိမည္။ ထိုအထဲတြင္ ႏွစ္ေျမာတသ ျဖစ္ၾကသူကမ်ားေလသည္။ သီတဂူၾကယ္တစ္ပြင့္ အရွင္ပညာနႏၵက ဝမ္းနည္းပက္လက္ ေျပာရွာ၏။ “ႏွေျမာလိုက္တာကိုယ္ေတာ္ စာတတ္ေပတတ္ၾကီး”ဟူ၏။
“ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေသာ ရွင္လူထြက္”
ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး လူဝတ္လဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႏွေျမာၾကသည္ ျဖစ္ေစ၊ သနားၾကသည္ ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မဆိုးၾကသည္ ျဖစ္ေစ၊ ဝမ္းေျမာက္ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ပြဲခံၾကသည္ ျဖစ္ေစ၊ မည္သူက မည္သို႔ပင္ စိတ္ခံစားၾကေစကာမူ၊ ထိုအရာမ်ားကို အေလးဂ႐ုမျပဳဘဲ လူထြက္ရဲေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ခ်ီးက်ဴးရမည္ ျဖစ္ေပသည္။
“အေခ်ာင္စား ေအာင္းေကာင္ႀကီးမ်ား”
ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ သာသနာေတာ္၌ လူထြက္ထုိက္ေသာ အျပစ္မ်ားက်ဴးလြန္ထားပါလ်က္ လူမထြက္ဘဲ ေအာင္းၿပီးမွိန္းေနၾက သူမ်ား ရွိပါသည္။ ၎တို႔သည္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ရဟန္းမဟုတ္ေတာ့မွန္း သိပါေသာ္လည္း ပရိသတ္ကို ဆက္ဆံရာ၌ ဘာေကာင္ၾကီးလုိလုိ ညာေကာင္ႀကီးလိုလို အေကာင္ႀကီးထင္ေအာင္ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ အေကာင္လုပ္ေနတတ္ ၾကေပသည္။ ထုိသို႔ ေအာင္းၿပီး အေကာင္လုပ္ေနသူူမ်ားကို “ေအာင္းေကာင္”ၾကီးမ်ားဟု ေခၚပါသည္။
လူလည္းမထြက္ရဲ၊ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ရမည္ကိုလည္း ေၾကာက္လန္႔ေနၿပီး၊ ရဟန္းသီလကိုလည္း မေစာင့္ထိန္းခ်င္ဘဲ အေခ်ာင္စား ေအာင္းေကာင္းႀကီးမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
ထိုေအာင္းေကာင္ႀကီးမ်ား- သာသနာေတာ္၌ ရွိေနေသာအားျဖင့္ သာသနာလည္း အက်ဳိးမမ်ား၊ ကာယကံရွင္ ကိုယ္တုိင္္လည္း အက်ဳိးမမ်ား၊ တပည့္ဒကာ-ဒကာမမ်ားလည္း အက်ဳိးမမ်ားေပ။ ၎တို႔သည္ ေန႔စဥ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ငရဲေပးေနသကဲ့သို႔ ၎တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေန႔စဥ္ ငရဲလုိင္စင္ယူျခင္း ငရဲသက္တမ္းတုိးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနၿပီးသား ျဖစ္ေပသည္။ သာသနာ့အမႈိက္ သာသနာ့ အညစ္အေၾကးမ်ား ျဖစ္ပါ၏။
႐ႈတ္ခ်ထိုက္သူမွာ ထုိေအာင္းေကာင္ၾကီးမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ DNA-နည္း၊ CID-နည္းတို႔ျဖင့္ သန္႔ရွင္းပစ္ရမည္ သာျဖစ္ပါသည္။
“ဧရာမသတိၱခဲ”
လူဝတ္လဲလွ်င္ လက္ညႇဳိးထိုးခံရမည္ကို သိပါလ်က္၊ တံေတြးကြက္ထဲ ပက္လက္ေမ်ာရေတာ့မည္ကို သိပါလ်က္၊ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့ နိမ့္က်စြာ ေနထိုင္ရေတာ့မည္ကုိ သိပါလ်က္၊ ေအာင္းေကာင္ႀကီးမ်ားလို ေအာင္းမေနၾကဘဲ လာမည့္ေဘးေျပးေတြ႕ ကာ ေလာကဓံကို ရင္ဆုိင္ရဲသည့္ သတၱိျဖင့္ လူဝတ္လဲသူမ်ားသည္ ဧရာမသတၱိခဲၾကီးမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ထိုသတၱိခဲမ်ားသည္ ေအာင္းေကာင္ၾကီးမ်ားလို တစ္ဘဝတစ္နပ္စာအတြက္သာ ကြက္ၾကည့္သူမ်ားမဟုတ္ဘဲ သံသရာေဘးကုိ ေမွ်ာ္ေတြးကာ လက္ရွိအခြင့္အေရးမ်ားကို စေတးဝံ့သူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤအခ်က္တစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ ၎တို႔၏ သိကၡာသမာဓိကို ေလးစားဖြယ္ ေကာင္းေနေပေတာ့၏။
မေပ်ာ္၍ လူထြက္သည္ကို ဘုရားမ႐ႈတ္ခ်ပါ။
မထုိက္တန္ဘဲ အပူေဇာ္ခံေနသည့္ ဒုႆီလမ်ားကုိသာ ဘုရား႐ႈတ္ခ်ခဲ့ပါသည္။ (အဂၢိကၡေႏၶာပမသုတ္၊ ဥေပါသထ သုတ္တို႔ သက္ေသတည္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။)
“ျပဳျပင္ၾကပါ ေရႊျမန္မာ”
စာေရးသူတို႔ ျပည္သူအမ်ားစုသည္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးလူထြက္ၿပီဆိုလွ်င္ ေမးေငါ့ၾက၏။ ကဲ့ရဲ႕ၾက၏။ လက္ညႇိဳးထိုးၾက၏။ ႐ႈတ္ခ်ၾက၏။ အျပစ္တင္ၾက၏။ ဤသည္မွာ ႐ုိးရာတစ္ခုလို ျဖစ္ေနေပသည္။
“ကိုရင္ဝတ္စဥ္ ရဟန္းခံစဥ္က သံသရာဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ပါရျခင္း အက်ဳိးငွာ”သာ ရြတ္ဆိုခဲ့ရေပသည္။ ရွင္ ရဟန္းဘဝျဖင့္ သာသနာ့ေဘာင္မွာ တစ္သက္ပတ္လုံး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနပါ့မည္ဟု မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် အာမခံျခင္း၊ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုျခင္း၊ ဝန္ခံကတိလက္မွတ္ထိုးျခင္းမ်ဳိး လုံးဝမရွိပါ။ မေပ်ာ္၍ ထြက္ျခင္းအတြက္ လက္ညႇဳိးထိုး အျပစ္တင္စရာမလိုပါ။ မေနႏုိင္လွ်င္ မည္သူမဆို ထြက္ခြင့္ရွိသူသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္တုန္းကလည္း အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လူထြက္သြားၾကသည့္ ျဖစ္ရပ္သာဓကမ်ား မ်ားစြာရွိသည္ကိုလည္း သတိမူရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသာဓကမ်ားေၾကာင့္ ေရွး႐ုိးစြဲ အဆိုးျမင္မႈမ်ားကို စြန္႔လႊတ္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
“ေတြးဆလို႔ ေဖးမၾက”
လူ၀တ္လဲလာေသာ – သာသနာမွာ မေပ်ာ္ေမြ႕ မေနႏိုင္၍ လူ႔ဘ၀သို႔ ကူးေျပာင္းလာသူမ်ားသည္ သာသနာအေပၚလည္း ျပန္လည္ေက်းဇူး ျပဳႏိုင္မည့္သူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ရပ္အက်ဳိး ရြာအက်ဳိးသယ္ပိုးၾကဦးမည့္ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢဳိလ္မ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔၏ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလ၌ ေတြ႕ႀကဳံရမည့္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး စသည္တို႔ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဒုကၡ သုကၡ အ၀၀ကို လက္တြဲေခၚယူျခင္း၊ ကူညီေျဖရွင္းျခင္းျဖင့္ လူ႔ေဘာင္ေလာကအသစ္သို႔ အလြယ္တကူ ၀င္ေရာက္ခြင့္ ေပးျခင္းသည္သာလွ်င္ သာသနာႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ ေကာင္းေသာ စြမ္းေသာ ေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္ပါေၾကာင္း တင္ျပအပ္ပါသည္။
(မိုုးမခမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အရွင္၀ီရသူေဆာင္းပါးမ်ား သည္မွာ ဖတ္ႏိုုင္ပါတယ္)
ဦးပၪၥင္း
ဝီရသူ(မစိုးရိမ္)
ဓမၼသဟာယေက်ာင္းနာယက
မစိုးရိမ္တိုက္သစ္
မႏၱေလး
LWIN PWIN
NLABR
Web-site: www.nlabr.com
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment