ဒီႏွစ္ မရမ္းသီးေပၚတာေနာက္က်တယ္။ ဇန္န၀ါရီ တစ္၀က္က်ိဳးမွစေပၚတယ္။ ခါတိုင္းႏွစ္ေတြဆို ဒီဇင္ဘာ မကုန္ခင္စေပၚတာ။ စေပၚတဲ့ေန႔မွာ ေစ်းကတစ္ဆယ္သား ၂၅၀၀ တဲ့။ မႏွစ္ကထက္ ၅၀၀ပိုမ်ားတယ္။ တရရနဲ႔ တစ္ေမးတည္းေမးေနတာေႀကာင့္ စေတြ႔တဲ့ေန႔မွာပဲ ကေလးေတြ၀ယ္လာႀကတယ္။ ေစ်းထဲမွာ ရွိေသးသလား ေမးေတာ့ ရွိေတာ့ရွိေသးတယ္။ သိပ္မ်ားမ်ားေတာ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
ေပၚဦးေပၚဖ်ား
အဲဒါေႀကာင့္ ေၿပးစမ္းပါဦးဟဲ့ ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္းသြား၀ယ္ခိုင္းရတယ္။ ရခဲ့လို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ငါးဆယ္သားရဖို႔ သံုးဆိုင္ခြဲ၀ယ္ခဲ့ရတာတဲ့။ ေပၚဦးေပၚဖ်ားဆိုေတာ့ ရွားတယ္ေလ။ ေပၚဦးေပၚဖ်ားဆိုတာက အိမ္နားက ဘိုကေလးေစ်းနဲ႔ ၃၈လမ္းေစ်း တစ္ခုခုမွာစေရာင္းတဲ့ေန႔ကို ေၿပာတာပါ။ တၿခားေနရာမ်ားေတာ့ မသိနိုင္ပါဘူး။ မရမ္းသီးပဲ ေပၚေပၚ၊ သရက္ကင္းေလးေတြပဲ စေတြ႔ေတြ႔၊ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား မႏၱေလးက ေဒၚေဒၚ လူထုေဒၚအမာဆီပို႔ၿမဲၿဖစ္ေလေတာ့ ဒီ၀တၱရားကို မပ်က္ကြက္ခ်င္ဘူး။ ေဒၚေဒၚရွိစဥ္က မႏၱေလးမွာ တမာရြက္ပဲေပၚေပၚ၊ ပုရစ္ပဲေပၚေပၚ ေပၚဦးေပၚဖ်ား ေဒၚေဒၚက ႏွစ္တိုင္းမပ်က္မကြက္ ပို႔ခိုင္းတတ္တာ ၿဖစ္တယ္။ ေအာင္ဒင္သရက္သီးဆိုလည္း ႏွစ္စဥ္ပ်က္တယ္ မရွိရပါဘူး။ ေဒၚေဒၚမရွိေတာ့လည္း သမီးေတြက ၀တၱရား မပ်က္ရွာႀကဘူး။ သမီးႀကီးက ပို႔လိုက္၊ သမီးငယ္ ႏွစ္ေယာက္က ပို႔လိုက္နဲ႔ တစ္လႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ ကေတာ့ အနည္းဆံုး ေအာင္ဆန္းကြင္းကားဂိတ္ကို သြားယူေနရတာ။ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ သရက္ကင္းေလး၊ မရမ္းသီးေလး ေပၚဦးေပၚဖ်ားတစ္ႏွစ္ တစ္ခါေလာက္ပို႔ရတာ။ မႏၱေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်မွ ေပၚတာေလ။
တံု႔လွယ္ေမတၱာ
ဒီႀကားထဲ လူႀကံဳေကာင္းလို႔ထည္႔ေပးလိုက္တာမ်ိဳးေတြကလည္း ၿပတ္တယ္မရွိဘူး။ နွမေတြဆီပို႔ရင္းနဲ႔ တစ္လက္စတည္း ယုန္သားကင္ပို႔ေပးတဲ့ မိတ္ေဆြအတြက္ပါ ထည္႔ေပးလိုက္ရေသးတယ္။ တံု႔လွယ္ ေမတၱာဆိုတဲ့ သေဘာရွိတယ္မဟုတ္လား။ ၿမန္မာပီပီ ေမတၱာတန္ခိုးေတာ့ ေကာင္းေကာင္းယံုတယ္။ ကိုယ္ကသူတစ္ပါးအေပၚ စစ္မွန္တဲ့ ေမတၱာထားရင္ ကိုယ့္အေပၚ စစ္မွန္တဲ့ေမတၱာထားသူေတြလည္း ရွိလာၿမဲၿဖစ္တယ္။ အခုဒီစာေရးရင္းေတာင္ မႏၱေလး VEC ေက်ာင္းက ဆရာမႀကီး ေဒၚ၀င္း၀င္းေမပို႔လိုက္တဲ့ ငခ်ိတ္ထမနဲ စားရင္း ေကာ္ဖီေသာက္ေနတာ။ အဲဒီ ဆရာမႀကီးကလည္း လူႀကံဳရွိတုိင္း စားေသာက္ ဖြယ္ရာေလးေတြပို႔ေနက်။ သူတို႔တင္မကပါဘူး။ တစ္ခါမွ မၿမင္ဘူး မေတြ႔ဘူးတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား ဆီကလည္း သူတို႔ေဒသထြက္ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ မႀကာခဏေရာက္လာတတ္ပါတယ္။ အညာေဒသ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းက ေရာက္လာလိုက္၊ မေကြးက ေရာက္လာလိုက္၊ ရွမ္းၿပည္ေတာင္ႀကီးက ေရာက္လာလိုက္၊ ၿပင္ဦးလြင္နဲ႔သီေပါ၊ ေက်ာက္မဲကေရာက္လာလိုက္နဲ႔ သိပ္မၿပတ္လွပါဘူး။
ေမတၱာေတြအနန ၱေႀကာင့္
"ေမတၱာကို ကိုက္စားလို႔မရဘူး။ ပိုက္ဆံရွိမွ ၀မ္း၀တာ " လို႔ တခ်ိဳ႔ေၿပာတတ္ႀကတယ္။ ပိုက္ဆံရွိလို႔ ဗိုက္၀ေပမယ့္ အသက္ရွည္ေအာင္ေတာ့ လုပ္မေပးနိုင္ဘူး။ ေမတၱာနဲ႔ထမင္းမ၀ေပမယ့္ အသက္ရွည္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေတာ့တတ္နိုင္တယ္လို႔ ေၿပာခ်င္တယ္။ ကိုယ္ေတြ႔ပါ။ ကိုယ္တိုင္က သံုးႀကိမ္သံုးခါ ေသရြာၿပန္ပါ။ အပယ္ကၿဖစ္တာေတြကေတာ့ မေရတြက္နိုင္ေတာ့ဘူး ေၿပာရမွာပါ။ တစ္သက္လံုး သတင္းစာ အလုပ္ထဲ စြဲၿမဲေနတာေႀကာင့္ ဘာရာထူးအာဏာမ်ိဳးမွလည္း မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ လူတိုင္းေသမယ္လို႔ ထင္ခဲ့ႀကတဲ့ အႀကိမ္ေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ တစ္ေန႔ေဆးအမ်ိဳးေပါင္း ၁၇မ်ိဳး ေသာက္ၿပီးေနလာခဲ့တာ အခုအသက္ ၇၀ ထဲေရာက္ပါၿပီ။ မွန္တာေၿပာရရင္ ေဆးေတြေႀကာင့္ အသက္ရွင္ ေနတာလို႔ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေတာ့မထင္ဘူး။ ေမတၱာ၊ ေမတၱာေတြ အနႏၱေႀကာင့္ ခုထိေအာင္ အသက္ရွည္ေနတာ လို႔ထင္ပါတယ္။
ကဲ ဘာလိုေသးလဲ
ႀကည့္ေလ။ အထူးကုသမားေတာ္ ဆရာ၀န္မေလးက ပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး သူအနားယူတဲ့ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း အိမ္အေရာက္လာၿပီး ႀကည့္ေပးတာ။ ခြဲဖို႔စိတ္ဖို႔ ကိစေပၚလာေတာ့လည္း ခြဲစိတ္ဆရာ၀န္ႀကီးက တစ္ၿပား တစ္ခ်ပ္မွမယူဘဲ ေမတၱာနဲ႔ခြဲကုေပးတာ။ ေသြးစစ္၊ သလိပ္စစ္၊ စတဲ့ စစ္ေဆးမႈေတြလုပ္ဖို႔ လိုေတာ့လည္း စာေရးဆရာေမာင္ညိဳၿပာက လူလႊတ္ယူခိုင္းၿပီး အားလံုးလုပ္ကိုင္ၿပီးမွ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လာပို႔ေသးတယ္။ ဓါတ္မွန္ရိုက္ဖို႔လိုေတာ့လည္း ဖုန္းဆက္လိုက္တာနဲ႔ အိမ္အေရာက္လာရိုက္ေပးသူက အသင့္၊ ဒီႀကားထဲ ဆင္းရဲသားမ်ားရဲ့ မိတ္ေဆြ၊ စာေရးဆရာမ်ားရဲ့ ဇီ၀က ဆရာေလးတင္စံဦးကလည္း ၿပတ္တယ္လို႔မရွိ။ ကဲ ဘာလိုေသးလဲ။ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကလည္း ဖုန္းနဲ႔တစ္မ်ိဳး၊ စာနဲ႔တစ္ဖံု ေမတၱာ ေစတနာေတြ အလွ်ံပယ္ပို႔ေပးေနႀကတာ ႀကည္ႏူးပီတိၿဖစ္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။
ေရႊနဲ႔စက္၀ယ္လို႔မရဘူး
ဒီလိုႀကည္ႏူးပီတိမ်ိဳးေတြကို ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္လို႔ရႏိုင္သလား။ ရာထူးအာဏာအရွိန္အ၀ါနဲ႔ ဖန္တီးယူလို႔ ရႏိုင္သလား။ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးေခတ္မွာ ဘာမဆို ပိုက္ဆံနဲ႔ ၀ယ္လို႔ရနိုင္ေပမယ့္ ေမတၱာေစတနာကိုေတာ့ ေရႊနဲ႔စက္၀ယ္လို႔လည္း မရပါဘူး။ အတင္းအဓမၼေပးခုိင္းလို႔လည္း မရပါဘူး။ ေမတၱာကို ေမတၱာနဲ႔သာ ဖလွယ္ လို႔ရပါတယ္။ ေစတနာကို ေစတနာနဲ႔သာ တံု႔ၿပန္ရိုးၿဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိေၿပာလို႔ ေမတၱာ၀ါဒီႀကီး၊ သူေတာ္စင္ႀကီး လို႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔။ ေမတၱာရဲ့ တန္ခိုးစြမ္းအားကို ယံုႀကည္ေပမယ့္ လူ႔ေလာကမွာ ေမတၱာဆိုတာ ဘာမွန္းမသိ၊ ေစတနာဆိုတာ နားမလည္၊ ကရုဏာဆိုတာ မႀကားဖူးတဲ့ ေမတၱာနဲ႔ မထိုက္တန္သူမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္ဆိုတာ ယံုႀကည္လက္ခံထားသူ ၿဖစ္ပါတယ္။
ေႀကာက္ရမ္း ရွက္ရမ္း
စာသင္ေက်ာင္းေတြေပၚ ဗံုးမႀကဲဖို႔ အီရတ္နဲ႔ အာဖဂန္နစတန္က မိခင္ေတြက အသနားခံ ေတာင္းပန္ ေနႀကေပမယ့္ အခ်ည္းႏွီးပဲ မဟုတ္လား။ မူလတန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားငယ္ေလးေတြ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် ေသဆံုးေနႀကဆဲပါပဲ။ လူမပါတဲ့ ေလယာဥ္ေတြနဲ႔ေတာ့ ေႀကာက္ရမ္းရွက္ရမ္း ရမ္းၿပီး ဗံုးမႀကဲပါနဲ႔လို႔ မဟာမိတ္ အာဖဂန္သမၼတကိုယ္တိုင္က ေတာင္းပန္ေပမယ့္လည္း ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ " မေကာင္းသူထိပ္ ေကာင္းသူထိပ္" ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေမာင္းသူမဲ့ ေလယာဥ္ေတြေပၚကေနၿပီး ဗံုးေတြဒလႀကမ္းႀကဲခ်ေနႀကဆဲပါပဲ။ ေသနတ္ ေၿပာင္း၀က ထြက္တဲ့ ဘာသာစကားကလြဲၿပီး ဘယ္လိုဘာသာစကားမ်ိဳးကိုမွ နားမလည္တဲ့ အဲဒီလို အရိုင္းအစိုင္း ေကာင္းဘြိဳင္ လူစားမ်ိဳးကိုေတာ့ သြားၿပီး ေမတၱာပို႔ေနလို႔ မရပါဘူး။ ေလာကမွာ သက္သတ္လြတ္ စားတဲ့ က်ားမရွိပါဘူး။ အလားတူပါပဲ လူႀကီးလူေကာင္းစကားနားလည္တဲ့ ေကာင္းဘိြဳင္ေသနတ္သမားမ်ိဳး ဘယ္တုန္းကမွ မရွိပါဘူး။ ေနာင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ရွိလာမွာမဟုတ္ပါဘူး။
သူ႔ေနရာသူေန၊ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ေန
ေမတၱာတရားကိုယံုတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ားက သက္သတ္လြတ္စားတယ္ဆိုတာေတာ့ မယံုပါဘူး။ ဒါေႀကာင့္ က်ားေရွ႕မွာ ဒူးတုပ္ထိုင္ၿပီး ေမတၱာပို႔တာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္နုိင္ပါဘူး။ ပုထုစဥ္ဆိုေတာ့ ပုထုစဥ္လိုပဲ စဥ္းစားၿပီး ပုထုစဥ္လိုပဲ တု႔ံၿပန္ရမွာပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ သက္သက္မဲ့ က်ားနားရြက္သြားၿပီး တံေတြး မဆြတ္ပါဘူး။ သူ႔စည္း ကိုယ့္စည္းဆိုတာ နားလည္ပါတယ္။ က်ားက က်ားေနရာေန၊ လူကလူ႔ေနရာေနရင္ ၿပီးတာပဲ။ က်ားကလူသား စားခ်င္လို႔ စည္းေဖာက္ၿပီး လူ႔ရပ္လူ႔ရြာထဲ က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္လာရင္ေတာ့ ဘယ္သည္းခံႏိုင္မွာလဲ။ ဓားဆြဲတန္ဆြဲ၊ တုတ္ဆြဲတန္ဆြဲ လုပ္သင့္တာေတာ့ လုပ္ရမွာပဲ။ သက္သတ္လြတ္စားတဲ့ က်ားရွိပါတယ္လို႔ေတာ့ မေၿပာနဲ႔၊ ဘယ္ေတာ့မွ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ ေမတၱာတရားကုိေတာ့ ယံုတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ားကိုေတာ့ မယံုဘူး။

Lwin Pwin
Blog: http://wanna23-23.blogspot.com/
Web-site: www.nlabr.com