စုေပါင္းေဆာာင္းပါးမ်ား (လူထုစိန္ဝင္း )

ဇြတ္မညႇိနဲ႔ မတူတာကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစား (လူထုစိန္ဝင္း )

ညီညြတ္ရင္ အလုပ္တြင္တယ္။ ေကာင္းတယ္။ မညီညြတ္ရင္ အလုပ္မတြင္ဘူး။ ဖင့္ေႏွးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မညီညြတ္တာ မေကာင္းဘူးလို႔ေတာ့ တထစ္ခ်ေျပာလို႔မရဘူး။ ညီညြတ္တိုင္း ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာမရႏိုင္တာမ်ဳိးရွိသလို မညီညြတ္လို႔ ေကာင္းသြားတာမ်ဳိးလည္းရွိတယ္။
ကြၽန္အျဖစ္ေတာ့မေနဘူးအဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ေနရတာေကာင္းတယ္။ အဘက္ဘက္က တုိးတက္တယ္လို႔ လူတိုင္းတညီတညြတ္တည္း သေဘာထားေနၾကရင္ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ရွိခဲ့မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ မ်က္ႏွာျဖဴေတြကို သခင္ေခၚ၊ ရွိခိုးဦးတင္လုပ္ၿပီး သူတို႔စားၾကြင္းစားက်န္ အ႐ိုးအရင္းကုိက္ရတဲ့ ကြၽန္အျဖစ္နဲ႔ေတာ့မေနဘူး။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း သခင္ဘ၀နဲ႔ ထမင္းၾကမ္းပဲ ယပ္ခတ္စားေနမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကြဲသူေတြေၾကာင့္သာ အခုလို လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံအျဖစ္ ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ ေနရတာေကာင္းတယ္ ဆိုသူေတြက လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွ ဘယ္မွာေကာင္းေကာင္းေနရတာရွိလို႔လဲလို႔ အျပစ္ေျပာၾကတယ္။
ဒုကၡေတြမ်ားၾကမွန္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ျဖစ္လာတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ အိပ္ေကာင္ျခင္းမအိပ္ရ၊ စားေကာင္းျခင္းမစားရနဲ႔ ဒုကၡေတြမ်ားၾကရတယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြ လယ္ေတြယာေတြ စြန္႔ပစ္ေျပးၾကရၿပီး ၿမိဳ႕မွာ ၾကံဳရာက်ပန္း အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ၾကရတယ္။ အာရွတိုက္ရဲ႕ အခ်မ္းသာဆံုးႏုိင္ငံအျဖစ္ကေန အဆင္းရဲဆံုးႏုိင္ငံအျဖစ္ ေလ်ာက်သြားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ လြတ္လပ္ေရးေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားေျပာေနၾကသလို မညီညြတ္လို႔ျဖစ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ညီညြတ္ေရးဆိုတဲ့စကားကို အဓိပၸာယ္ေကာက္လြဲလို႔ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရလို မ်က္ကြယ္ျပဳၾကလို႔ျဖစ္တယ္။
လူ ၁၀ ေယာက္၊ အႀကိဳက္ ၂၀
ညီညြတ္ေရးအေၾကာင္း ေျပာၾကတဲ့အခါမွာ 'ေရကိုသားလို႔အၾကားမထင္' ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ တင္စားေျပာဆိုေလ့ရွိတယ္။ ဒါက စကားအျဖစ္သာေျပာတာ။ လက္ေတြ႕လူ႔ေလာကမွာ ျဖစ္ႏိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္တစ္မ်ဳိးရွိျခင္းဟာ ဓမၼတာတရားျဖစ္တယ္။ လူ ၁၀ ေယာက္ရွိရင္ စိတ္ ၁၀ မ်ဳိးနဲ႔ အႀကိဳက္ ၂၀ ေတာင္ ရွိႏိုင္ေသးတယ္။ တစ္မိတည္းဖြားတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားေတာင္ စိတ္သေဘာထားခ်င္း တစ္ထပ္တည္းက်တယ္လို႔ မရွိႏိုင္ဘူး။ တစ္ေယာက္အႀကိဳက္ တစ္မ်ဳိးရွိၾကမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့အိမ္ဆိုတဲ့ အမိုးတစ္ခုတည္းေအာက္မွာ အတူေနႏိုင္ၾကတယ္။ အတူေနရင္း ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ၀ါသနာပါရာ လုပ္ၾကျမဲျဖစ္တယ္။
စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ခြင့္
တင္းနစ္႐ိုက္၀ါသနာပါတဲ့ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးက တျခားညီေတြ၊ ႏွမေတြကို တင္းနစ္မကစားလို႔ဆိုၿပီး ရန္လုပ္လို႔ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ ေဘာလံုး ကန္ခ်င္သူကန္ပါေစ၊ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားခ်င္သူကစားပါေစ၊ ကရာေတး ကစားခ်င္သူ ကစားပါေစလို႔ သေဘာထားရမွာပဲ။ ဘာအားကစားမွ ၀ါသနာမပါဘူးဆိုၿပီး ဘာမွ မလုပ္ခ်င္သူလည္း ေနပါေစေပါ့။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္တစ္မ်ဳိးမုိ႔လူတိုင္း လုပ္ခ်င္တာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင့္ရွိတာကို အသိအမွတ္ျပဳရမွာပါ။ လူတိုင္း လူတိုင္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိျခင္းဟာ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕သေဘာသဘာ၀ျဖစ္တယ္။ ဒါမွမရွိရင္ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာ အဓိပၸာယ္မရွိေတာ့ဘူး။
ဇြတ္အတင္းဆြဲသြင္းလို႔
ညီညြတ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္ဦးခ်င္းလြတ္လပ္မႈေတြကို နားလည္လက္ခံၿပီး တည္ေဆာက္ရတာျဖစ္တယ္။ မညီမညြတ္ျဖစ္ၿပီး ကြဲၾက၊ ျပဲၾကတယ္ဆိုတာဟာ တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို အသိအမွတ္မျပဳလို႔ျဖစ္တယ္။ ဂ်ီစီဘီေအလည္းကြဲတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးလည္းကြဲတယ္။ ဖဆပလလည္းကြဲ၊ ကြန္ျမဴနစ္လည္းကြဲတယ္၊ ဆိုရွယ္လစ္လည္းကြဲ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္လည္းကြဲ၊ တည္ျမဲသန္႔ရွင္းလည္းကြဲဆိုတဲ့ အကြဲအျပဲဇာတ္လမ္းေတြဟာ တစ္ဦးခ်င္းလြတ္လပ္ခြင့္ကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ေအာက္ကို ဇြတ္အတင္းဆြဲသြင္းလုိ႔ ေပၚေပါက္လာရတာ ျဖစ္တယ္။ ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီးဆိုတာဟာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ တပ္မေတာ္သားေတြ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြအျပင္ ဘယ္ပါတီမွမပါတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ပူးေပါင္းပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ တပ္ေပါင္းစုႀကီးျဖစ္တယ္။
ဂ်ပန္ကပါတီႀကီး
တပ္ေပါင္းစုရဲ႕သေဘာက ရည္ရြယ္ခ်က္တူတာေတြကို အတူလက္တြဲလုပ္ေဆာင္ၿပီး မတူတာေတြကို ကိုယ့္ပါတီနဲ႔ကိုယ္ သီးျခားလြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရွိျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီအတုိင္း လက္ေတြ႔မက်င့္သံုးႏုိင္ခဲ့လို႔ ကြဲၾကခြဲၾကရတာျဖစ္တယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက 'အယ္လ္ဒီပီ' ဆိုတဲ့ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဟာ စစ္ၿပီးကတည္းက အာဏာကို အၾကာႀကီးဆုပ္ကိုင္ထားႏုိင္တဲ့ သက္တမ္းအရွည္ဆံုးပါတီႀကီးျဖစ္တယ္။ အဲဒီပါတီႀကီးအတြင္းမွာ ဂုိဏ္းဂဏအုပ္စုေပါင္း တစ္ဒါဇင္ေလာက္ အတိအလင္းတည္ရိွေနခဲ့တယ္။ ပါတီတြင္းက အာဏာလုပြဲေတြ ခဏခဏျဖစ္ၿပီး ပါတီဥကၠ႒ေတြ တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္ေလာက္ ေျပာင္းေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါတီထဲက တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စထြက္သြားၿပီး သီးျခားပါတီေထာင္တာမ်ဳိး ရွိေပမယ့္ ပါတီအႀကီးအက်ယ္ကြဲသြားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့မရွိခဲ့ဘူး။ ဂုိဏ္းအုပ္စုအားလံုးက 'အယ္လ္ဒီပီပါတီ'ကို စြဲစြဲျမဲျမဲဖက္တြယ္ထားၾကတယ္။
မတူသူမ်ားရဲ႕ ေပါင္းစည္းမႈ
အယ္လ္ဒီပီစိတ္ဓာတ္ဟာ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္၊ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ျဖစ္တယ္။ အျမင္မတူသူမ်ားရဲ႕ ေပါင္းစည္းညီညြတ္မႈျဖစ္တယ္။ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ကို နာခံဖို႔ အတင္းအၾကပ္မေတာင္းဆိုဘူး။ လူတုိင္းကိုယ့္သီးျခားအျမင္၊ မတူတဲ့ အယူအဆကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ပါတီတြင္းမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုခြင့္ရွိတယ္။ စည္း႐ံုးတာလည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။ ပါတီ၀င္အမ်ားစုက ေထာက္ခံရင္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္တယ္။ ပါတီ၀င္အမ်ားစုက မႀကိဳက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္း လပိုင္းနဲ႔ ျပဳတ္က်သြားႏုိင္တယ္။
ေၾကာက္လို႔ ၿငိမ္ေနရတာႏိုင္ငံေရးစကားေျပာၾကတဲ့အခါေတြမွာ လူတုိင္းညီညြတ္ေရးစကား ေျပာျမဲျဖစ္တယ္။ ညီညြတ္တာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုညီညြတ္ေရးမ်ဳိး ျဖစ္သင့္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ရွင္းလင္းေျပာၾကားသင့္တယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ေၾကာက္လို႔ၿငိမ္ေနရတဲ့ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ ညီညြတ္ေရးမ်ဳိးမျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ၀ါသနာခ်င္း၊ အႀကိဳက္ခ်င္း၊ စ႐ိုက္ခ်င္းမတူၾကတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ တစ္အိမ္တည္းမွာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနထိုင္ၾကတဲ့ ညီညြတ္ေရးမ်ဳိးသာ ျဖစ္သင့္တယ္။ တစ္အူထံု႔ဆင္းေမာင္ႏွမ ရင္းခ်ာေတြျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းတစ္ထပ္တည္းက်တယ္ဆိုတာမ်ဳိး မရွိႏိုင္တာကို အားလံုးနားလည္လက္ခံၿပီး ေနထိုင္ၾကတဲ့ညီညြတ္ေရးမ်ဳိးသာ ျဖစ္သင့္တယ္။
ပန္းတုိင္းပြင့္ေစရမယ္
အတင္းအၾကပ္ေပါင္းစည္းခိုင္းရင္ ပိုၿပီးေ၀းကြာသြားမွာေသခ်ာတယ္။ မတူတာကိုတူေအာင္ဇြတ္ညႇိရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ထိခိုက္မွာေသခ်ာတယ္။ မတူတဲ့အတုိင္း ေပါင္းစည္းေနထိုင္ျခင္းဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္တယ္။ ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူလို႔ သေဘာထားျခင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးအရ ရင့္က်က္မႈမရွိတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။ ဒီမိုကရက္တစ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အေရာင္အေသြးအမ်ဳိးအစားစံု ပန္းတုိင္းပြင့္ေစရမယ္။ အေတြးအေခၚအယူအဆေပါင္းစံု လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထြန္းကားေစရမယ္။ အားလံုးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးဖို႔အားေပးရမယ္။ ျငင္းခုန္ျခင္းဟာ ရန္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ မတူတဲ့ အယူအဆတစ္ခုကို ထုတ္ေဖာ္တင္ျပတာျဖစ္တယ္။ ေရွးေခါမေခတ္ လူသားေတြအျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္လုပ္ၾကရာက ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားေတြ ေပၚထြန္းလာရတာမဟုတ္လား။

ဇြတ္မညွိနဲ႔ မတူတာကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစား

ညီညြတ္ရင္ အလုပ္တြင္တယ္။ ေကာင္းတယ္။ မညီညြတ္ရင္ အလုပ္မတြင္ဘူး။ ဖင့္ေႏွးတယ္။
ဒါေပမဲ့ မညီညြတ္တာ မေကာင္းဘူးလို႔ေတာ့ တထစ္ခ်ေျပာလို႔မရဘူး။ ညီညြတ္တိုင္း
ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာမရႏိုင္တာမ်ဳိးရွိသလို မညီညြတ္လို႔ ေကာင္းသြားတာမ်ဳိးလည္းရွိတယ္။
ကြၽန္အျဖစ္ေတာ့မေနဘူး
အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ေနရတာေကာင္းတယ္။ အဘက္ဘက္က တုိးတက္တယ္လို႔
လူတိုင္းတညီတညြတ္တည္း သေဘာထားေနၾကရင္ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ရွိခဲ့မွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။
မ်က္ႏွာျဖဴေတြကို သခင္ေခၚ၊ ရွိခိုးဦးတင္လုပ္ၿပီး သူတို႔စားၾကြင္းစားက်န္ အ႐ိုးအရင္းကုိက္ရတဲ့
ကြၽန္အျဖစ္နဲ႔ေတာ့မေနဘူး။ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း သခင္ဘ၀နဲ႔ ထမင္းၾကမ္းပဲ
ယပ္ခတ္စားေနမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာကြဲသူေတြေၾကာင့္သာ အခုလို လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံအျဖစ္
ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ ေနရတာေကာင္းတယ္ ဆိုသူေတြက
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွ ဘယ္မွာေကာင္းေကာင္းေနရတာရွိလို႔လဲလို႔ အျပစ္ေျပာၾကတယ္။
ဒုကၡေတြမ်ားၾက
မွန္တယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ျဖစ္လာတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ အိပ္ေကာင္ျခင္းမအိပ္ရ၊
စားေကာင္းျခင္းမစားရနဲ႔ ဒုကၡေတြမ်ားၾကရတယ္။ ေတာသူေတာင္သားေတြ လယ္ေတြယာေတြ
စြန္႔ပစ္ေျပးၾကရၿပီး ၿမိဳ႕မွာ ၾကံဳရာက်ပန္း အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ၾကရတယ္။ အာရွတိုက္ရဲ႕
အခ်မ္းသာဆံုးႏုိင္ငံအျဖစ္ကေန အဆင္းရဲဆံုးႏုိင္ငံအျဖစ္ ေလ်ာက်သြားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ
လြတ္လပ္ေရးေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားေျပာေနၾကသလို မညီညြတ္လို႔ျဖစ္ရတာ
မဟုတ္ဘူး။ ညီညြတ္ေရးဆိုတဲ့စကားကို အဓိပၸာယ္ေကာက္လြဲလို႔ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရလို
မ်က္ကြယ္ျပဳၾကလို႔ျဖစ္တယ္။
လူ ၁၀ ေယာက္၊ အႀကိဳက္ ၂၀
ညီညြတ္ေရးအေၾကာင္း ေျပာၾကတဲ့အခါမွာ 'ေရကိုသားလို႔အၾကားမထင္' ဆိုတဲ့စကားနဲ႔
တင္စားေျပာဆိုေလ့ရွိတယ္။ ဒါက စကားအျဖစ္သာေျပာတာ။ လက္ေတြ႕လူ႔ေလာကမွာ
ျဖစ္ႏိုင္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္တစ္မ်ဳိးရွိျခင္းဟာ ဓမၼတာတရားျဖစ္တယ္။
လူ ၁၀ ေယာက္ရွိရင္ စိတ္ ၁၀ မ်ဳိးနဲ႔ အႀကိဳက္ ၂၀ ေတာင္ ရွိႏိုင္ေသးတယ္။ တစ္မိတည္းဖြားတဲ့
ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားေတာင္ စိတ္သေဘာထားခ်င္း တစ္ထပ္တည္းက်တယ္လို႔ မရွိႏိုင္ဘူး။
တစ္ေယာက္အႀကိဳက္ တစ္မ်ဳိးရွိၾကမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့အိမ္ဆိုတဲ့ အမိုးတစ္ခုတည္းေအာက္မွာ
အတူေနႏိုင္ၾကတယ္။ အတူေနရင္း ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ၀ါသနာပါရာ လုပ္ၾကျမဲျဖစ္တယ္။

စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ခြင့္
တင္းနစ္႐ိုက္၀ါသနာပါတဲ့ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးက တျခားညီေတြ၊ ႏွမေတြကို တင္းနစ္မကစားလို႔ဆိုၿပီး
ရန္လုပ္လို႔ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ။ ေဘာလံုး ကန္ခ်င္သူကန္ပါေစ၊ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားခ်င္သူကစားပါေစ၊
ကရာေတး ကစားခ်င္သူ ကစားပါေစလို႔ သေဘာထားရမွာပဲ။ ဘာအားကစားမွ ၀ါသနာမပါဘူးဆိုၿပီး
ဘာမွ မလုပ္ခ်င္သူလည္း ေနပါေစေပါ့။ လူတစ္ကိုယ္ အႀကိဳက္တစ္မ်ဳိးမုိ႔လူတိုင္း လုပ္ခ်င္တာကို
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ခြင့္ရွိတာကို အသိအမွတ္ျပဳရမွာပါ။ လူတိုင္း လူတိုင္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို
လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိျခင္းဟာ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕သေဘာသဘာ၀ျဖစ္တယ္။
ဒါမွမရွိရင္ လြတ္လပ္ျခင္းဆိုတာ အဓိပၸာယ္မရွိေတာ့ဘူး။
ဇြတ္အတင္းဆြဲသြင္းလို႔
ညီညြတ္ခ်င္းဆိုတာ တစ္ဦးခ်င္းလြတ္လပ္မႈေတြကို နားလည္လက္ခံၿပီး တည္ေဆာက္ရတာျဖစ္တယ္။
မညီမညြတ္ျဖစ္ၿပီး ကြဲၾက၊ ျပဲၾကတယ္ဆိုတာဟာ တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို အသိအမွတ္မျပဳလို႔ျဖစ္တယ္။
ဂ်ီစီဘီေအလည္းကြဲတယ္။ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးလည္းကြဲတယ္။ ဖဆပလလည္းကြဲ၊ ကြန္ျမဴနစ္လည္းကြဲတယ္၊
ဆိုရွယ္လစ္လည္းကြဲ၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္လည္းကြဲ၊ တည္ျမဲသန္႔ရွင္းလည္းကြဲဆိုတဲ့ အကြဲအျပဲဇာတ္လမ္းေတြဟာ
တစ္ဦးခ်င္းလြတ္လပ္ခြင့္ကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ေအာက္ကို ဇြတ္အတင္းဆြဲသြင္းလုိ႔
ေပၚေပါက္လာရတာ ျဖစ္တယ္။ ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီးဆိုတာဟာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ၊ ဆိုရွယ္လစ္ေတြ တပ္မေတာ္သားေတြ၊
ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေတြအျပင္ ဘယ္ပါတီမွမပါတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ပူးေပါင္းပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့
တပ္ေပါင္းစုႀကီးျဖစ္တယ္။
ဂ်ပန္ကပါတီႀကီး
တပ္ေပါင္းစုရဲ႕သေဘာက ရည္ရြယ္ခ်က္တူတာေတြကို အတူလက္တြဲလုပ္ေဆာင္ၿပီး မတူတာေတြကို
ကိုယ့္ပါတီနဲ႔ကိုယ္ သီးျခားလြတ္လပ္စြာ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ခြင့္ရွိျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီအတုိင္း
လက္ေတြ႔မက်င့္သံုးႏုိင္ခဲ့လို႔ ကြဲၾကခြဲၾကရတာျဖစ္တယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက 'အယ္လ္ဒီပီ' ဆိုတဲ့
လစ္ဘရယ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဟာ စစ္ၿပီးကတည္းက အာဏာကို အၾကာႀကီးဆုပ္ကိုင္ထားႏုိင္တဲ့
သက္တမ္းအရွည္ဆံုးပါတီႀကီးျဖစ္တယ္။ အဲဒီပါတီႀကီးအတြင္းမွာ ဂုိဏ္းဂဏအုပ္စုေပါင္း တစ္ဒါဇင္ေလာက္
အတိအလင္းတည္ရိွေနခဲ့တယ္။ ပါတီတြင္းက အာဏာလုပြဲေတြ ခဏခဏျဖစ္ၿပီး ပါတီဥကၠ႒ေတြ
တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္ေလာက္ ေျပာင္းေလ့ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါတီထဲက တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စ
ထြက္သြားၿပီး သီးျခားပါတီေထာင္တာမ်ဳိး ရွိေပမယ့္ ပါတီအႀကီးအက်ယ္ကြဲသြားတယ္
ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့မရွိခဲ့ဘူး။ ဂုိဏ္းအုပ္စုအားလံုးက 'အယ္လ္ဒီပီပါတီ'ကို စြဲစြဲျမဲျမဲဖက္တြယ္ထားၾကတယ္။
မတူသူမ်ားရဲ႕ ေပါင္းစည္းမႈ
အယ္လ္ဒီပီစိတ္ဓာတ္ဟာ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္၊ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ျဖစ္တယ္။
အျမင္မတူသူမ်ားရဲ႕ ေပါင္းစည္းညီညြတ္မႈျဖစ္တယ္။ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ကို နာခံဖို႔
အတင္းအၾကပ္မေတာင္းဆိုဘူး။ လူတုိင္းကိုယ့္သီးျခားအျမင္၊ မတူတဲ့ အယူအဆကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး
ပါတီတြင္းမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာဆိုခြင့္ရွိတယ္။ စည္း႐ံုးတာလည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။
ပါတီ၀င္အမ်ားစုက ေထာက္ခံရင္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ
ဂ်ပန္ႏုိင္ငံရဲ႕၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္တယ္။ ပါတီ၀င္အမ်ားစုက မႀကိဳက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္း
လပိုင္းနဲ႔ ျပဳတ္က်သြားႏုိင္တယ္။
ေၾကာက္လို႔ ၿငိမ္ေနရတာ
ႏိုင္ငံေရးစကားေျပာၾကတဲ့အခါေတြမွာ လူတုိင္းညီညြတ္ေရးစကား ေျပာျမဲျဖစ္တယ္။
ညီညြတ္တာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုညီညြတ္ေရးမ်ဳိး ျဖစ္သင့္တယ္ဆိုတာကိုလည္း
ရွင္းလင္းေျပာၾကားသင့္တယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ ေၾကာက္လို႔ၿငိမ္ေနရတဲ့
တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ ညီညြတ္ေရးမ်ဳိးမျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။ ၀ါသနာခ်င္း၊ အႀကိဳက္ခ်င္း၊
စ႐ိုက္ခ်င္းမတူၾကတဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ တစ္အိမ္တည္းမွာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး
ေနထိုင္ၾကတဲ့ ညီညြတ္ေရးမ်ဳိးသာ ျဖစ္သင့္တယ္။ တစ္အူထံု႔ဆင္းေမာင္ႏွမ ရင္းခ်ာေတြျဖစ္ေပမယ့္
စိတ္ခ်င္းတစ္ထပ္တည္းက်တယ္ဆိုတာမ်ဳိး မရွိႏိုင္တာကို အားလံုးနားလည္လက္ခံၿပီး
ေနထိုင္ၾကတဲ့ညီညြတ္ေရးမ်ဳိးသာ ျဖစ္သင့္တယ္။
ပန္းတုိင္းပြင့္ေစရမယ္
အတင္းအၾကပ္ေပါင္းစည္းခိုင္းရင္ ပိုၿပီးေ၀းကြာသြားမွာေသခ်ာတယ္။
မတူတာကိုတူေအာင္ဇြတ္ညႇိရင္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ထိခိုက္မွာေသခ်ာတယ္။
မတူတဲ့အတုိင္း ေပါင္းစည္းေနထိုင္ျခင္းဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္တယ္။
ငါနဲ႔မတူ ငါ့ရန္သူလို႔ သေဘာထားျခင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးအရ ရင့္က်က္မႈမရွိတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။
ဒီမိုကရက္တစ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ အေရာင္အေသြးအမ်ဳိးအစားစံု ပန္းတုိင္းပြင့္ေစရမယ္။
အေတြးအေခၚအယူအဆေပါင္းစံု လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထြန္းကားေစရမယ္။
အားလံုးလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးဖို႔အားေပးရမယ္။
ျငင္းခုန္ျခင္းဟာ ရန္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ မတူတဲ့ အယူအဆတစ္ခုကို ထုတ္ေဖာ္တင္ျပတာျဖစ္တယ္။
ေရွးေခါမေခတ္ လူသားေတြအျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္လုပ္ၾကရာက
ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားေတြ ေပၚထြန္းလာရတာမဟုတ္လား။
(လူထုစိန္၀င္း)

ပါတီေတြရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲ ပလက္ေဖာင္းက ဘာလဲ

စာမူလာေတာင္းတဲ့ လူငယ္ဂ်ာနယ္သမားတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ အေၾကာင္း၊ ေရြးေကာက္ပဲြေတြအေၾကာင္း ေရးတဲ့အခါမွာ ပါတီေတြရဲ႕ ေရြးေကာက္ပဲြ ပလက္ေဖာင္းက ဘာလဲဆုိတာကို စာဖတ္ပရိသတ္၊ မဲဆႏၵရွင္မ်ား သိေအာင္ ေရးေပးဖို႔လိုေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက မ်က္လံုးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။
ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ
ဒါေလာက္ဆုိ သေဘာေပါက္သြားၿပီ၊ ေရြးေကာက္ပဲြ ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ ဘာမွန္း သူသိပံုမရဘူး။ သူ႕အသက္က အစိတ္ဝန္းက်င္ပဲ ရိွတာမုိ႔ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရး တို႔ ေရြးေကာက္ပဲြတုိ႔ဆုိတာ အခုမွ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ႀကံဳ ေတြ႕ဖူးတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ သူ႕လုိ အသက္မငယ္ေတာ့တဲ့၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြမွာလည္း ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕ကို ေျပာတဲ့အခါမွာလည္း သူလိုပဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတယ္။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္မယ့္သူဆုိၿပီး ဒါကိုေတာင္ မသိဘူးဆုိေတာ့ အေတာ္ စိတ္ပ်က္သြား တယ္။ သူ မ်ားေယာင္လို႔ လိုက္ၿပီးေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ ဆုိတဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေရွ႕ ခရီးဆက္ရမယ့္အေရး ေတြးေတြးၿပီး ရင္ေလးမိတယ္။
အားလံုး ဒီမိုကေရစီ
အခုအခ်ိန္မွာ ရိွေနတဲ့ ႏုိင္ငံ ေရး ပါတီအားလံုးက ဒီမုိကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ေရးအတြက္ဆိုၿပီး လူသိရွင္ၾကား ေၾကြးေၾကာ္ထားၾကတယ္။ တျမန္ႏွစ္ကအထိ စစ္အစိုးရရဲ႕ ေက်ာ႐ိုးအဖဲြ႕အစည္းအျဖစ္ ရိွေနခဲ့တဲ့ ႀကံ့ခုိင္ဖံြ႕ၿဖိဳးေရးအဖဲြ႕ကလည္း အခု ဒီမုိကေရစီ ပါတီျဖစ္ေနၿပီ။ အားလံုးက ဒီမုိကေရစီ ျဖစ္ေနေတာ့ မဲထည့္တဲ့ ျပည္သူေတြက ဘာကိုၾကည့္ၿပီး ေရြးရမွာလဲ။ မူကဲြမရိွေတာ့ လူပဲၾကည့္ၿပီး ေရြးရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုဆို မွန္ႏိုင္ပါ့မလား။ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ေနရာမွာ လူကို ဦးစားေပးမႈ လြန္ကဲတာ မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။ လူကို ဦးစားေပးလြန္းေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈ ေပၚေပါက္လာႏုိင္တယ္။ အဲဒီက ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္သြားရင္ အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။
ကိုယ္ပိုင္ဝါဒလမ္းစဥ္ ရိွရမယ္
ေရြးေကာက္ပဲြတို႔ လႊတ္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ တက္လာေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အာဏာရွင္လို တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရိွပါတယ္။ လစ္ဗ်ားေခါင္းေဆာင္ ကဒါဖီတို႔ ဆီးရီးယားက အာဆတ္တို႔ဟာ ဒီလိုအာဏာရွင္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးမွာ လူထက္မူကိုသာ အဓိကထားသင့္တယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီတုိင္း မွာ ကိုယ္ပိုင္မူဝါဒ၊ ကိုယ္ပိုင္လမ္းစဥ္ ရိွရမယ္။ ဘာမွ ကဲြျပားျခားနားမႈ မရိွဘဲ အားလံုးအတူတူ ျဖစ္ေနရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ သီးျခားပါတီေတြ ေထာင္ေနေတာ့မွာလဲ။ ဧရာမ ဒီမုိကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အဓိက ပါတီႀကီးႏွစ္ခုပဲ ရိွတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုးက ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကုိ အျပည့္အဝလက္ခံ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ အားလံုးအတူတူ ျဖစ္တယ္။
စြက္ဖက္မႈ ရိွေရး မရိွေရး
ဒါေပမဲ့ နည္းဗ်ဴဟာ ပိုင္းက်ေတာ့ မတူေတာ့ဘူး။ ရီပတ္ဘလစ္ ကန္ပါတီက စီးပြားေရးေရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာပါ အစိုးရဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္မႈ လံုးဝမရိွေစဘဲ ေစ်းကြက္ သဘာဝအတုိင္း ထားရိွၿပီး အစိုးရ အသံုးစရိတ္ကို အနည္းဆံုးအထိ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေလွ်ာ့ခ် ရင္ အခြန္အတုပ္ေတြလည္း က် ဆင္းၿပီး ဘတ္ဂ်က္လိုေငြျပမႈ နည္း ပါးသြားလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ဒီမုိကရက္တစ္ပါတီကေတာ့ စီးပြားေရးမွာ အစိုးရထိန္းခ်ဳပ္မႈ လံုးဝမရိွရင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္ခ်င္တုိင္းတက္ၿပီး တစ္ဦးတည္း လက္ဝါးႀကီး အုပ္မႈေတြ ရိွလာႏုိင္တယ္။ ေငြလံုး ေငြရင္းနည္းပါးတဲ့ အလတ္စားနဲ႔ အေသးစားလုပ္ငန္းရွင္ေတြ ထိ ခုိက္ေစႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အစိုးရက ထိန္း ခ်ဳပ္ေပးဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆတယ္။
ကြန္ဆားဗတစ္နဲ့ လစ္ဘရယ္
ဒါ့အျပင္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးလိုကိစၥမ်ားမွာ ဆင္းရဲသားမ်ားကုိ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈေတြ ေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ဒီအတြက္ အခြန္အတုပ္ေတြ တုိးျမႇင့္ေကာက္ခံရမယ္။ ဆင္းရဲသားမ်ားထက္ ခ်မ္းသာသူမ်ားနဲ႔ ဧရာမလုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကုိ ပိုမိုေကာက္ခံရမယ္လုိ႔ သေဘာထားတယ္။ ေယဘုုယ်အားျဖင့္ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ပါတီကို စီးပြားေရးလုပ္ ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ပါတီ၊ ကြန္ဆား ဗတစ္ပါတီလို႔ ေခၚၾကၿပီး ဒီမုိကရက္ေတြကိုေတာ့ လူလတ္တန္းစားမ်ားရဲ႕ပါတီ၊ လစ္ဘရယ္ပါတီလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အေျခခံပါတီတိုင္းက အဲဒီလိုရိွတာကုိ လူတုိင္း သိၿပီးျဖစ္ေတာ့ ပါတီေထာက္ခံသူေတြၾကားမွာ ဘာျပႆနာမွမရိွဘူး။ ကိုယ့္ ပါတီကလူကို ေထာက္ခံၾကမွာပဲ။
ပလက္ေဖာင္းဆုိတာ

အေရးႀကီးတာက ဘယ္ပါတီကိုမွ တစ္သမတ္တည္း ေထာက္ခံေလ့မရိွတဲ့ သာမန္မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူလူထု ျဖစ္တယ္။ ဒီလူေတြက အမ်ားစုလည္း ျဖစ္တယ္။ ဒီလူေတြကို စည္း႐ုံးဖို႔အတြက္ ပါတီႏွစ္ခုစလံုးက ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေရြးေကာက္ခံရရင္ ဘာကို ဦးစားေပးေဆာင္ရြက္မယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြကို လူသိထင္ရွား ထုတ္ ျပန္ေၾကညာၿပီး စည္း႐ုံးရတယ္။ အဲဒါကုိ ”ေရြးေကာက္ပဲြ ပလက္ေဖာင္း” လို႔ေခၚတယ္။ ဥပမာ အုိဘားမားပထမအႀကိမ္ သမၼတေရြး ေကာက္ပဲြဝင္ေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြ ကုိ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ ပိုၿပီးေပးႏုိင္တဲ့ ဥပေဒျပ႒ာန္း ႏုိင္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ပလက္ေဖာင္းနဲ႔ စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့တယ္။ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ ဂြၽန္မက္ကိန္းကေတာ့ ဘတ္ဂ်က္လိုေငြေလွ်ာ့ခ်ေရး နဲ႔ အခြန္အတုပ္ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေရး ကို ပလက္ေဖာင္းတင္ခဲ့တယ္။
အလုပ္လက္မဲ႕ ေလွ်ာ႕ခ်ေရး
ခုတစ္ႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ရီပတ္ဘလစ္ကန္်ဘက္က ဘာနဲ႔ ထြက္လာမယ္ မသိရေသးေပမယ့္ အုိဘားမားကေတာ့ စီးပြားေရးအရိွန္ ျမႇင့္ၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း က်ဆင္း ေရးကို အဓိကထား ေျပာၾကားေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ က ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြဟာ ဘယ္ကိစၥကို ဦးစားေပးအျဖစ္ ပလက္ ေဖာင္းတင္မယ္ ဆုိတာ အခုအခ်ိန္္ ထိ ထုတ္ျပန္ေၾကညာတာ မေတြ႕ရဘူး။ လုိအပ္ေၾကာင္း မသိလို႔ပဲလား မေျပာတတ္ဘူး။ တခ်ဳိ႕က အေျခခံဥပေဒ ျပင္မယ္၊ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးစနစ္ေတြ ျပင္မယ္လို႔ ေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခခံဥပေဒထဲက ဘာေတြကို ျပင္မွာလဲ၊ ဘယ္လိုျပင္မွာလဲ။ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးကိုေရာ ဘယ္လို ျပင္မွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ျပင္ မွာလဲ၊ ေရွးကလို အခမဲ့ ပညာေရးတို႔ အခမဲ့ က်န္းမာေရးတို႔ ျပန္လုပ္ မွာလား တိတိက်က် ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီ အခ်က္ေတြကို မဲဆႏၵရွင္ေတြ သိ ေအာင္ တင္ျပရမယ္။ အဲဒါဟာ သူတုိ႔ပါတီေတြရဲ႕ ေရြးေကာက္ပဲြ ပလက္ေဖာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူတုိ႔က မေျပာရင္ သတင္းသမားေတြက ေမးခြန္းေမးၿပီး ေျပာေအာင္ လုပ္ ေပးရမယ္။ ဒါမွ မဲဆႏၵရွင္ ျပည္သူေတြက ေရြးခ်ယ္တတ္မွာ ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားေတြ ေမးခြန္းေမးတတ္ၾကပါေစ။
(လူထုစိန္ဝင္း)

Lwin Pwin

Blog: http://wanna23-23.blogspot.com/

Web-site: www.nlabr.com